شمس الدین بن جزری شافعی که متوفای 833 هـ است، با سند متصل، حدیث قدسی «سلسلة الذهب» را از امام زمان عج نقل کرده است که صریحا دلالت بر متولد شدن مهدی شیعه دارد:

«أخبرنا شیخنا الإمام جمال الدین محمد بن محمد بن محمد بن الجمالی زاهد عصره أخبرنا الإمام سعید الدین محمد بن مسعود محدث فارس فی زمانه أخبرنا شیخنا ظهیر الدین إسماعیل بن المظفر بن محمد الشیرازی عالم وقته أخبرنا أبو طاهر عبد السلام بن أبی الربیع الحنفی محدث زمانه أخبرنا أبو بکر عبد الله بن محمد شابور القلانسی شیخ عصره أخبرنا أبو المبارک عبد العزیز بن محمد بن منصور الآدمی إمام أوانه أخبرنا سلیمان بن إبراهیم بن محمد بن سلیمان نادرة دهره حدثنا أبو صالح أحمد بن عبد الملک بن علی النیسابوری غریب وقته حدثنا أبو طاهر محمد بن محمد بن محش الزبادی فرید دهره حدثنا أبو حامد أحمد بن محمد بن هاشم البلاذری حافظ زمانه حدثنا محمد بن الحسن بن علی إمام عصره حدثنا أبی الحسن بن علی السید المحجوب حدثنا ابن علی بن موسى الرضا حدثنا أبی موسى بن جعفر الکاظم حدثنا أبی جعفر بن محمد الصادق حدثنا أبی محمد بن علی الباقر حدثنا أبی علی بن الحسین زین العابدین بن علی حدثنا أبی الحسین بن الحسین بن سید الشهداء حدثنا أبی علی بن أبی طالب سید الأولیاء أخبرنی سید الأنبیاء محمد بن عبد الله صلی الله علیه وآله قال أخبرنا جبریل سید الملائکة قال قال الله سید السادات إنی أنا الله لا إله إلا أنا من أقر لی بالتوحید دخل حصنی ومن دخل حصنی أمن من عذابی. کذا وقع هذا الحدیث بهذا السیاق من المسلسلات السعیدة العمدة فیه على البلاذری والله أعلم.»[1]

وی در مقدمه ی کتابش به تواتر، صحت یا حسن بودن تمام روایاتش التزام داده است:

«احادیث موجود در این کتاب همه مسند، متواتر، صحیح و حسن هستند که بیانگر مناقب و فضائل شیر همیشه پیروز و درهم کوبنده لشکرها، مظهر عجایب، شیر بنی غالب، امیر مؤمنان علی بن ابی طالب علیهما السلام است که آن را با احادیث مسلسل و پی در پی و روایات به هم پیوسته و با سند اعلا و صحیح و از قرآن و همراهی‌های او و معجزاتی که پیروان ولایت به آن اعتماد دارند جمع آوری کرده‌ام. به امید آن که خداوند متعال ما را بر ولایت او ثابت قدم بدارد و به او نزدیک فرماید.»[2]

ابن الجزری کسی است که ابن حجر عسقلانی او را اینگونه معرفی می کند:

«حافظ، امام و عالم به قرائت قرآن، شمس الدین ابن الجزری شب بیست و پنجم رمضان سال 751 هـ در شهر دمشق به دنیا آمد و در همان شهر به دانش اندوزی پرداخت و برای آشنائی با حدیث و قرائت قرآن تلاش کرد و در همین رشته هم موفق شد و مدرسه‌ای به نام دار القرآن تاسیس کرد؛ به قضاوت از طرف عماد الدین ابن کثیر منصوب شد، ولی آن را به پایان نرساند؛ چندین بار به قاهره سفر کرد؛ وی چهره ای زیبا و جذاب و بیانی فصیح و بلیغ داشت ... نسبت به مردم حجاز بسیار نیکو کار بود؛ از وی دانش قرائات و حدیث را آموختند... در همه کشورها دانش قرائت به او ختم می شد و کتابی در دعا به اسم الحصن الحصین نوشت؛ مردم یمن از وی استفاده فراوان نمودند؛ در قاهره مسند احمد و شافعی را بر مردم می خواند ... وی در اوائل سال 833 وفات یافت، در حالی که در کشورش ملقب به امام اعظم شده بود.»[3]

محمد بن أحمد بن سعید الحنفی المکی متوفای 1150 هـ همین روایت را نقل کرده و گفته است:

«دهم: حدیث سلسله وار با انفراد هر یک از راویانش به صفتی بزرگ در زمانش و آن، در فضل جمله ی لا اله الا الله است.»[4]

شاه ولی الله دهلوی حنفی متوفای 1176 هـ نیز این روایت را از ابن عقیله نقل کرده است:

«ابن عقیله با اجازه ی جمیع آنچه که روایت کردنش برایش جایز است، به طور شفاهی برایم حدیث نقل کرد و من آن را در احادیث مسلسلش یافتم. حدیثی مسلسل با انفراد هر یک از راویانش به صفتی بزرگ و مخصوص.»[5]