«از مکحول روایت شده که عباده بن صامت یک نفر نبطی را خواست تا اسب او را در نزدیکی بیت المقدس نگهدارد، اما او امتناع کرد و لذا او را زد و سرش را شکست. او به عمر بن خطاب شکایت نمود. پس به او گفت: چه چیزی تو را بر این داشت که با او چنین کنی؟ گفت: ای امیر مومنان، من او را فرمان دادم که اسب و مرکب مرا نگهدارد، اما او امتناع کرد و من مردی هستم که در من تندی و خشم است؛ پس او را زدم.

پس عمر گفت:برای قصاص و تلافی بنشین! زید بن ثابت گفت: آیا غلامت را از برادرت قصاص میکنی؟ پس عمر قصاص را از او ترک نمود و بر او دیه اش را قرار داد.»

این روایت را بیهقی نقل کرده^[[1]] و سندش طبق برنامه جوامع الکلم، صحیح است.^[[2]]

شبیه همین مطلب را عبد الرزاق بن همام (متوفای 211 هـ) از معمر بن أبی عمرو الأزدی (ثقه) و او از لیث بن سعد الفهمی (ثقه) و او از  مجاهد بن جبر القرشی (از بزرگان تابعی) روایت کرده است که گفت:

« عمر بن خطاب وارد شام شد و دید که مرد مسلمانی مردی از اهل ذمّه (یهود و نصارایی که در زیر لواء اسلام با شرایط زندگی میکند) را کشته است؛ پس عازم شد که او را قصاص کند. زید بن ثابت به او گفت: آیا بنده ات را از برادرت قصاص میکنی؟ پس عمر برای آن قتل، دیه قرار داد.»^[[3]]