بخاری در صحیحش از بجاله روایت می کند که گفت:

«من منشی و نویسنده جزء بن معاویه (عموی احنف) بودم؛ پس یک سال قبل از مرگ عمر، نامه اش درباره مجوس برای ما آمد و عمر از مجوس جزیه نمی گرفت تا آنکه عبد الرحمن بن عوف شهادت داد که رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} از مجوسیان هجر جزیه گرفت.»^[[1]]

ابن ابی شیبه نیز با سند صحیح از امام محمد باقر _{^{علیه السلام}} روایت کرده است که آن حضرت فرمودند:

«عمر بن خطاب در حالی که در مجلسی بین قبر و منبر بود، گفت: من نمیدانم در کار مجوس چه کنم و آنها اهل کتاب نیستند. پس عبد الرحمن بن عوف گفت: شنیدم که رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} می فرمود: با ایشان به روش اهل کتاب رفتار کنید.»^[[2]]

مرحوم علامه امینی می فرماید: آیا تعجب نمیکنی از کسی که متصدی امر بزرگ خلافت است و مهمترین و حساس ترین لوازم آن را نمیداند؟ زیرا که حکم مجوس از اولیات چیزهایی است که لازم است متولی سلطنت و حکومت اسلامی آن را از جهت امور مالی و دارایی و سیاست اسلامی و امور دینی بشناسد.

آیا تعجب نمیکنی از تعطیل ماندن حکم مهمی مانند این چندین سال تا شهادت و گواهی عبد الرحمن بن عوف و اجرای حکم بعد از آن و این یک سال پیش از مرگ خلیفه بود و ممکن بود که خلیفه مبتلا و گرفتار به این قصه و مثل آن شده باشد و عبد الرحمن یا مانند آن در دسترس او نبوده باشد که سؤال کند یا او را خبر دهند، پس در این موقع چطور عمل میکرده و اگر عبد الرحمن را مادرش نزائیده بود، آقای عمر کارش را به کی رجوع میکرد و چه کسی در آنجا بود که علمش را به او بدهد و برساند. ((پس چیست این گروه را که ممکن نیست بر ایشان حدیثی را بفهمند.)) (نساء: 78)