مسلم در صحیحش از ابو هریره روایت کرده است که گفت:

« ما اطراف رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} نشسته بودیم که با ما ابوبکر و عمر و عده‏اى بودند. حضرت از میان ما برخاست و آمدنش طولانى شد. ترسیدیم برایش حادثه‏اى اتفاق افتاده باشد؛ برخاستیم و من از همه جلوتر رفتم تا به باغى از انصار - از طایفه بنى النجار – رسیدم، اطرافش را گشتم، ولی درى ندیدم. جدولى دیدم که آب از آنجا درون باغ مى‏رفت که همچون روباه توانستم از آن راه آب، داخل باغ شده و بر رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} وارد شوم.

حضرت پرسید: ابو هریره‏ هستی؟ گفتم: آرى یا رسول اللّه. فرمود: چه خبر؟ گفتم: شما بین ما بودید و رفتید و آمدنتان طولانى شد، ترسیدیم حادثه‏اى برایتان اتفاق افتاده باشد و من زودتر از همه از راه آب وارد باغ شدم و بقیه پشت سرم مى‏باشند.

حضرت در حالى که کفشهایش را به من مى‏داد، فرمود: اى ابو هریره! این را بگیر و برو؛ هر که را که در پشت این باغ دیدى که گوینده «لا اله إلاّ اللّه» است در حالى که قلبش به آن یقین دارد، به او مژده بهشت بده.

اول کسى را که دیدم عمر بود. گفت: این کفشها چیست؟ گفتم: کفش رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} است و مرا با همین فرستاد که هر که گوینده «لا اله إلاّ اللّه» است در حالى که قلبش به آن یقین دارد به او مژده بهشت بدهم.

عمر با دست به سینه‏ام زد که محکم بر زمین نشستم و گفت: برگرد اى ابو هریره! برگشتم و گریه کنان نزد پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} رفتم و عمر هم پشت سرم آمد.

حضرت به من فرمود: «چه شده اى ابو هریره؟» گفتم: عمر را دیدم و پیام شما را به او رساندم؛ او محکم به سینه‏ام زد و من از پشت به زمین افتادم. به من گفت: برگرد.

رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} فرمود: اى عمر ! چرا چنین کردى؟ گفت: اى رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} ! آیا ابو هریره را با کفشهایت فرستادى که بگوید: هر که را دیدى که مى‏گوید: «لا اله إلاّ اللّه» در حالى که قلبش بدان یقین دارد، به بهشت مژده دهد؟

فرمود: آرى. عمر گفت: این کار را نکن ! من مى‏ترسم که مردم به همان تکیه کنند؛ بگذار اینان عمل کنند.

حضرت فرمود: بگذار.»^[[1]]

مرحوم علامه امینی می فرماید: بشارت و ترسانیدن از وظائف پیامبری است از لحاظ کتاب، سنت و اعتبار و خداوند پیامبران را بشارت دهنده و بیم دهنده فرستاد، و اگر در بشارت دادن مانعی از عمل بود، هر آینه بر رسول خدا واجب بود که هرگز بشارت به چیزی ندهند و حال آنکه قطعا در قرآن کریم بشارت داده شده به مانند فرمایش خدای تعالی: ((وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ بِأَنَّ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ فَضْلًا کبِیرًا)) (احزاب: 47) = «و مؤمنان را بشارت ده که برای آنان از سوی خدا فضل بزرگی است.» و این فرمایش خداوند: ((وَبَشِّرِ الَّذِینَ آمَنُوا أَنَّ لَهُمْ قَدَمَ صِدْقٍ عِنْدَ رَبِّهِمْ)) (یونس: 2) = «و به کسانی که ایمان آورده‌اند بشارت ده که برای آنها، سابقه نیک (و پاداشهای مسلّم) نزد پروردگارشان است.»

و در سنت نبویه روایات بسیاری وارد شده درباره ترغیب در شهادت به خدا و ذکر لا اله الا الله.