طبق مدارک اهل سنت ، تعدادی از صحابه نیز در زمره ی خوارج بوده اند که اسامی تعدادی از آن ها را یادآور می شویم.

1. حُرقوص بن زهیر السعدی

ابن اثیر جزری می نویسد:

«حرقوص بن زهیر سعدی ... از صحابه ی رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} بود ... و حرقوص تا زمان خلافت علی _{^{علیه السلام}} زنده ماند و همراه او در جنگ صفین حضور داشت؛ سپس از خوارج شد و از شدیدترین و کینه توزترین آنان نسبت به علی _{^{علیه السلام}} بود. و او همراه خوارج بود هنگامی که علی _{^{علیه السلام}} با آنان جنگید؛ پس در آن روز در سال 37 هـ کشته شد.»[1]

ابن حجر عسقلانی نیز می نویسد:

«حُرقوص بن زهیر سعدی در ماجرای فتح عراق داستانی دارد و ابن عبد البر گمان کرده است که او همان ذو الخویصره تمیمی رهبر خوارجی است که در جنگ نهروان کشته شدند. وی سابقه ی همراهی با رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} را داشته است ... و هیثم بن عدی ذکر کرده است که خوارج بر این عقیده بودند که حرقوص بن زهیر از صحابه ی پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} بود و او به همراه آنان در نهروان کشته شد ... و بعضی از کسانی که معجزات پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} را جمع آوری کرده اند، ذکر کرده اند که پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} فرموده است: تنها یک نفر از کسانی که در روز حدیبیه (بیعت رضوان) حاضر بودند، وارد جهنم می شود و او حرقوص بن زهیر است. و خدا داناتر است.»[2]  

2. ذو الثدیه

ابن حجر عسقلانی نام او را نیز در میان صحابه ذکر کرده و می نویسد:

«ذو الثدیه در میان کسانی که به همراه خوارج در نهروان کشته شدند، یاد شده است و گفته می شود که او همان ذو الخویصره است.»[3] 

3. شبث بن ربعی

ابن حجر عسقلانی نام او را نیز در زمره ی صحابه ذکر کرده و در شرح حالش نوشته است:

«شبث بن ربعی تمیمی ... پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} را درک نمود (از صحابه است) ... دارقطنی گفته است: گفته می شود که وی مؤذن سجاح، مدعی نبوت بود؛ سپس به اسلام بازگشت. و ابن کلبی گفته است: شبث از یاران علی _{^{علیه السلام}} بود؛ سپس از خوارج شد؛ سپس توبه کرد و سپس از کسانی شد که با حسین _{^{علیه السلام}} جنگیدند. و مدائنی گفته است: بعد از آن، وی از طرف قباع به عنوان رئیس نگهبانان کوفه منصوب شد. و عجلی گفته است: او از نخستین کسانی بود که به قتل عثمان کمک کرد و مرد بدی بود.»[4] 

4. صبیغ بن عِسل

ابن حجر عسقلانی می نویسد:

«صَبیغ حنظلی: پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} را درک نمود و داستانش با عمر مشهور است ... ابو احمد عسکری گفته است: عمر او را به داشتن عقیده ی خوارج متهم کرد.»[5]

ابن عبد البر نیز تصریح کرده است که او در مذهب خوارج بود.[6]

5. عبد الرحمن بن ملجم مرادی

ابن حجر عسقلانی نام او را در زمره ی صحابه ذکر کرده و سپس در شرح حالش اعتراف جالبی میکند:

«عبد الرحمن بن ملجم مرادی، جاهلیت را درک نمود ... سپس از بزرگان خوارج شد و او شقی ترین فرد این امت است به نص ثابت از پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} به سبب کشتن علی بن ابی طالب _{^{علیهما السلام}}. پس فرزندان علی _{^{علیه السلام}} او را کشتند و آن در ماه رمضان سال 44 هـ بود. ذهبی در کتاب تجرید أسماء الصحابه از او یاد کرده است به دلیل اینکه شرایط صحابی بودن را دارد، اما شایسته نیست او در میان صحابه یاد شود.»[7]

می گویم: اگر این سخن ابن حجر بسط و به دیگر صحابه ی نالایق نیز تسرّی داده شود، در آن صورت است که شیعه و سنی به یک نظر واحد درباره ی صحابه می رسند.

6. فراس بن عمرو

ابن حجر عسقلانی می نویسد:

«فراس بن عمرو کنانی لیثی: ابن حبان می گوید: جزو صحابه است و غیر آن می گویند: تنها پیغمبر _{^{صلی الله علیه وآله}} را زیارت کرده و پدرش صحابی است. و باوردی و ابن منده از طریق ابو یحیی تیمی که نامش اسماعیل بن یحیی بوده و یکی از دروغگویان است، روایت کرده اند که می گوید: یوسف بن هارون از ابو طفیل روایت کرده که مردی از بنی لیث که اسمش فراس بن عمرو است، سردرد شدیدی گرفت. پدرش او را نزد رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} برد و سردرد او را به پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} شکایت کرد و رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} فراس را فرا خواند و نزد خود نشاند و پوست بین دو چشمش را گرفت و کشید و در جای انگشتانش در پیشانی فراس یک مو رویید و سر دردش برطرف شد و دیگر سردرد نگرفت.

باوردی در روایتش اضافه کرده که ابو طفیل می گوید: فراس در روز حروراء با خوارج می خواست که خروج کند، ولی پدرش او را با طناب بست و مویی که بین دو چشمش بود افتاد. بدین علت ترسید و توبه کرد.

 ابو طفیل می گوید: هنگامی که توبه کرد، مو رویید و من افتادن مو و روییدنش را دیدم.

 و محمد بن قدامه مروزی در کتاب اخبار خوارج، از این طریق این قضیه را با این زیاده (اضافه باوردی) روایت کرده است.»[8]

7. فروة بن مالک

ابن حجر عسقلانی نام او را در میان صحابه ذکر کرده و می نویسد:

«فروه بن مالک اشجعی: ابو اسحاق سبیعی از او حدیث مضطربی نقل کرده است که ثابت نمی شود و در مورد او گفته شده است که اسمش فروه بن نوفل و از خوارج بود که در اوایل خلافت معاویه به همراه مستورد بن علقمه، بر مغیره بن شعبه خروج کردند. پس مغیره لشکری به سوی آنها فرستاد و آنها در سال 45 هـ کشته شدند.»[9] 

8. مزیدة بن جابر

ابن حجر عسقلانی می نویسد :

«مزیدة بن جابر عبدی عصری: قاضی خوارج در زمان قطری بن فجائه در دوره ی بنی امیه بود ... در نزد ترمذی و غیر او احادیثی از او وجود دارد ... و بغوی ذکر کرده است که بخاری گفته است: مزیده عصری از صحابه بود.»[10] 

9. مختار بن ابی عبید ثقفی

ابن حجر عسقلانی می نویسد:

«مختار بن ابی عبید بن مسعود ثقفی ... و گفته می شود که او در ابتدا از خوارج بود؛ سپس زیدی شد و سپس رافضی گشت ... بیش از یک مرتبه گذشت که در سال دهم هجری در شهر مکه و طائف هیچ یک از افراد قریش و ثقیف باقى نماند مگر این که در حجة‌ الوداع با پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} شرکت نمود؛ از این رو، مختار از این قسم صحابى است.»[11]

حفص بن ابی العاص نیز دقیقا شرایط مختار را داشته و ابن حجر همین مقدار را در اثبات صحابی بودن او کافی دانسته است؛

«حفص بن ابی العاص ... بیش از یک مرتبه گذشت که در سال دهم هجرت در شهر مکه و طائف هیچ یک از افراد قریش و ثقیف باقى نماند مگر این که اسلام آوردند و در حجة‌ الوداع با حضرت رسول _{^{صلی الله علیه وآله}} شرکت نمودند؛ و همین مقدار در اثبات صحابه بودن او کافی است.»[12]

ابن حجر در جای دیگر می نویسد:

«مختار در سال نخست هجری متولد شد و به همین خاطر، ابن عبد البر او را در زمره صحابه ذکر کرده است؛ زیرا بر اساس گمان غالب بر ظن، او رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} را دیده است.»[13]