از جالب ترین تناقض های تئوری موهوم عدالت کل صحابه، قتال آن ها با یکدیگر و کشته شدن یک صحابی عادل توسط دیگر صحابی عادل است !!!

شمس الدین ذهبی می گوید:

«بعضی از صحابه از روی تاویل یکدیگر را تکفیر کردند و خدا از همه راضی است و آنان را می آمرزد؛ چرا که آنان معصوم نیستند و اختلاف آنان با یکدیگر و جنگیدنشان با یکدیگر، شأن و مقام آنان را در نزد ما پایین نمی آورد.»^[1]

یحیی بن شرف نووی می نویسد:

«بدان ! خون هایی که بین صحابه ریخته شد، شامل این وعده ی عذاب نمی شود و مذهب اهل سنت که حق هم همین است، نسبت به صحابه، حُسن ظن دارند و معتقدند که باید از نقل اختلافاتی که بین صحابه پیش آمده است، خود داری کرد و جنگیدن آن ها با یکدیگر را تأویل کرد.

و آن ها مجتهد بودند و از روی اجتهاد و تأویل با یکدیگر می جنگیدند و قصدشان معصیت و طمع در دنیا نبود، بلکه هر یک از گروه ها معتقد بودند که بر حق هستند و مخالفتشان سرکشی از حق است؛ پس واجب است که با گروه مقابل جنگید تا به سوی فرمان خداوند بازگردند. و بعضی از آن ها اجتهاد و تأویلشان درست بود و بعضی دیگر خطا کرده بودند که در اشتباهشان معذور بودند؛ زیرا اجتهاد طوری است که اگر مجتهد خطا بکند، گناهی بر او نیست !!»^[2]     

اما ابن تیمیه به نکته ی مهمی اعتراف کرده و گفته است که اجتهاد صحابه گاها از روی هوای نفس بوده است:

«و از آن چیزهایی که به این باب تعلق دارد، این است که باید دانست که یک مرد بزرگ در علم و دین از صحابه و تابعین و بعد از آنها تا روز قیامت، از اهل بیت و غیر ایشان، برایشان نوعی از اجتهاد حاصل‌ می‌شود که مقرون و قرین با ظن و گمان و یک نوع هواى نفسانى خفیف است که به سبب آن، چیزی هایی حاصل میشود که شایسته نیست در آن ها از آن ها تبعیت کرد؛ اگر چه از اولیای با تقوای خدا باشند.»^[3]

و سعد الدین تفتازانی اعتراف کرده است که جنگ ها و مشاجره های بین صحابه، به خاطر حب دنیا، شهوات و حسد بوده است:

«آنچه که از جنگ ها و مشاجره ها در بین صحابه در کتب تاریخی مطرح شده و از زبان افراد موثق هم نقل شده است، ظاهراً دلالت می کند بر اینکه بعضی از صحابه از مسیر حق منحرف شده بودند و به حد ظلم و فسق رسیده بودند.

و آنچه که باعث شده بود صحابه به این انحراف کشیده بشوند، کینه، عناد، حسادت، خصومت، طلب ملک و ریاست و تمایل پیدا کردن به شهوت ها و لذات بوده است؛ چرا که تمام صحابه معصوم نبودند و این گونه نبوده که هر کس که پیغمبر _{^{صلی الله علیه وآله}} را ملاقات کرده بود، انسان خوبی باشد.

 آنچه که هست، این است که علمای ما به خاطر حسن ظن خود به اصحاب پیغمبر _{^{صلی الله علیه وآله}}، برای برخی از رفتارهای ایشان توجیه و تأویل ذکر کرده اند و معتقد هستند که اصحاب پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} از مسائلی که موجب گمراهی و فسق آنها شود، محفوظ هستند؛ به خاطر اینکه عموم مسلمین از گمراهی اعتقادی در مورد بزرگان صحابه در امان باشند، خصوصاً مهاجرین از اصحاب و همچنین انصار .»^[4]

جنگ ابوبکر با کسانی که زکاتشان را به او نمی دادند (با برچسب زدن ارتداد)، همدستی تعداد زیادی از صحابه برای کشتن عثمان، جنگ جمل بین امیرالمومنین _{^{علیه السلام}} و عایشه، طلحه و زبیر، جنگ صفین بین امیرالمومنین _{^{علیه السلام}} و معاویه، جنگ نهروان بین امیرالمومنین _{^{علیه السلام}} و خوارج و شهادت امام حسین _{^{علیه السلام}} به همراه یارانشان در کربلا توسط صحابه، نمونه های بارزی از جنگ و قتال صحابه با یکدیگر است که در ادامه به طور مفصل به آن می پردازیم.