این مطلب که حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام نفس رسول خدا صلی الله علیه وآله است، علاوه بر اینکه ظاهر آیه ی مباهله به وضوح بر آن دلالت دارد، خود رسول خدا صلی الله علیه وآله نیز در روایاتی به آن تصریح فرموده اند؛ لذا وجهی برای استبعاد وجود ندارد.

روایت یکم:

زید بن یثیع از جناب ابوذر رضوان الله علیه نقل می کند که رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمود: «باید بنو ولیعه (حاکمان سرزمین حضرموت) از این شیوه دست بردارند، در غیر این صورت مردی را به سوی آنان روانه می کنم که مانند خودم است؛ وی در میان آنان امر من را به اجرا در می آورد، جنگجویانشان را می کشد و فرزندانشان را به اسارت میگیرد.»

 ابوذر رضوان الله علیه میگوید: شگفت زده از سخن حضرت بودم که عمر از پشت، پهلوی من را گرفت و گفت: مقصود پیامبر صلی الله علیه وآلهکیست؟ گفتم: مقصودشان تو و رفیقت (ابا بکر) نیست. گفت: پس چه کسی است؟ گفتم: کسی که کفش را وصله میزند و علی علیه السلام مشغول وصله زدن کفش بود.»^[1]

این روایت را نسائی نقل کرده و برنامه ی جوامع الکلم حکم به حسن بودن سندش در متابعات و شواهد داده است.^[2]

ابن ابی شیبه نیز به صورت مختصر این مطلب را نقل کرده و محقق کتابش، دکتر الشثری سندش را حسن دانسته است.^[3]

^{تصویر 1 - تصویر 2 - تصویر 3 - تصویر 4 - تصویر 5}

روایت دوم:

«جابر بن عبد الله گوید: رسول خدا صلی الله علیه وآله، ولید بن عقبه را نزد بنی ولیعه فرستاد. میان ولید و آن ها در جاهلیت خونی ریخته شده بود؛ چون خبر آمدن ولید را شنیدند، به استقبال وی بیرون آمدند. ولید خیال کرد که قصد کشتن او را دارند، به همین خاطر پیش رسول خدا صلی الله علیه وآله آمد و گفت: بنی ولیعه قصد کشتن من را کردند و از دادن زکات خودداری کردند. وقتی خبر به بنی ولیعه رسید، نزد رسول خدا صلی الله علیه وآله آمدند و گفتند: ولید دروغ می گوید، ولی در میان ما خونی بود، ترسیدیم که مبادا به خاطر آن ما را مجازات کند (ولی قصد کشتن او را نداشتیم).

رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمود: بنی ولیعه یا از کارشان دست برمی دارند و یا مردی را به سوی آن ها می فرستم که در نزد من، همانند من است، جنگجویان شان را می کشد و زنان شان را اسیر می کند و او این مرد است؛ سپس دست به کتف علی بن أبی طالب علیه السلام زد.

جابر گوید: درباره ولید این آیه نازل شد: ((ای کسانی که ایمان آورده اید، هر گاه فاسقی برای شما خبری آورد، تحقیق کنید.))»

این روایت را طبرانی^[4] با سند معتبر^[5] نقل کرده است.

روایت سوم:

«عبد الرحمن بن عوف گوید: پس از آنکه رسول خدا صلی الله علیه وآله مکه را فتح کرد، از آنجا به طائف رفت و هشت یا نُه شبانه روز آنجا را محاصره کرد. پس از آنکه محاصره به پایان رسید و طائف را فتح کرد، خطاب به مردم فرمود: من شما را دوست دارم، و شما را به نیکی نسبت به اهل بیتم سفارش می کنم. وعده گاه ما فردای قیامت در کنار حوض کوثر است. به خدایی که جان من در دست اوست، نماز به پای دارید و زکات بپردازید وگرنه مردی را بر شما بر می انگیزانم که از من است و یا همانند من است تا گردن جنگجویان شما را بزند و زن و فرزند شما را اسیر کند. مردم گمان می کردند آن مرد، ابو بکر یا عمر است (!!)، اما رسول خدا صلی الله علیه وآله دست علی (علیه السلام) را گرفت و فرمود: این است آن مرد.»^[6]

این روایت را حاکم نقل کرده و سندش را تصحیح کرده است ( تصویر 1 - تصویر 2)^[7] و نیز طبری نقل کرده و سندش را صحیح دانسته است. (تصویر1  - تصویر 2 - تصویر 3 - تصویر 4 )^[8]

روایت چهارم:

«عبد الله بن شداد گوید: گروهی از طایفه آل سرح پیش رسول خدا صلی الله علیه وآله آمدند. پس آن حضرت فرمود: یا نماز را می خوانید، زکات می پردازید، دستورات را گوش می دهید و اطاعت می کنید و یا کسی را به سوی شما می فرستم که همانند من است؛ با جنگاورانتان می جنگد و خانواده تان را اسیر می کند. خدایا ! یا خودم میروم یا کسی که مانند من است. سپس دست علی (علیه السلام) را گرفت.»^[9]

این روایت را ابن ابی شیبه نقل کرده و محققش دکتر الشثری سندش را حسن دانسته است.(تصویر 1 - تصویر 2 - تصویر 3   - تصویر 4)^[10]

البته اینکه امیرالمومنین علیه السلام مانند رسول خدا صلی الله علیه وآله هستند، مفهومش در روایت صحیح اجماعی که حتی بخاری نیز در صحیحش نقل کرده، آمده است، آنجا که رسول خدا صلی الله علیه وآله به حضرت علی علیه السلام فرمودند:

«تو از من هستی و من هم از تو هستم.» (تصویر 1 - تصویر 2 - تصویر 3 )^[11]