آیه ی مباهله از وجوهی بر افضلیت و امامت امیرمومنان علیه السلام دلالت دارد:

یکم: این آیه نصّ در امامت حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام است؛ زیرا به روشنى بر مساوات میان پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله و امیرالمؤمنین علیه السلام دلالت دارد و چون رسول خدا صلی الله علیه وآله اولى به تصرف است، پس مساوىِ او؛ یعنى حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام نیز اولى به تصرف خواهد بود.

مساوى بودن پیامبر صلی الله علیه وآله با امیرالمؤمنین علیه السلام نیز از آنجا استفاده مى شود که خداوند امیرالمؤمنین را نفس پیامبر معرفى کرده است. نفس شىء به معناى خود شىء است، اما از آنجا که خداوند به پیامبر دستور مى دهد که نفس خود را براى مباهله دعوت کن، روشن مى شود که مراد از نفس پیامبر شخصى غیر از خود آن حضرت است؛ زیرا دعوت کننده کسى است که باید دیگرى را دعوت کند، اما دعوت شخص از خویشتن بى معناست و با چنین چیزى شخص را دعوت کننده نمى نامند؛ از همین رو نفس در این آیه در معناى حقیقى به کار نرفته است و معناى مجازى آن مراد است. در معناى مجازى نیز أقرب المجازات در نظر گرفته مى شود و أقرب المجازات به حقیقت، مساوات است.

پس باید گفت به نص آیه مباهله، امیرالمؤمنین علیه السلام در جمیع کمالات ـ البته بجز نبوت ـ با رسول خدا صلی الله علیه وآله مساوى است و از آنجا که رسول خدا اولى به تصرف هستند، این مقام براى امیرالمؤمنین نیز ثابت خواهد شد. هم چنین است کمالات دیگر رسول خدا صلّى الله علیه وآله؛ مانند عصمت، افضلیت و... که این کمالات نیز براى امیرالمؤمنین علیه السلام ثابت خواهد شد.

دوم: داستان مباهله و گفتار و رفتار رسول خدا صلی الله علیه وآله در جریان آن، از چند جهت بر افضلیت امیرالمؤمنین علیه السلام دلالت دارد:

جهت نخست: اقدام رسول خدا صلی الله علیه وآله بر دعوت امیرالمؤمنین، حضرت صدیقه طاهره، امام مجتبى و حضرت سیدالشهداء علیه السلام است که بیان گر این حقیقت است که آن بزرگواران محبوب ترین افراد نزد رسول خدا صلی الله علیه وآله بوده اند و روشن است که محبوب ترین فرد نزد پیامبر، بافضیلت ترین افراد امت پیامبر صلی الله علیه وآله خواهد بود.

جهت دوم: عمل رسول خدا صلی الله علیه وآله در دعوت از اهل بیت علیهم السلام براى مباهله با دشمنان دین است که نشانگر عظمت و جلالت ایشان نزد خداوند است؛ زیرا رسول خدا صلی الله علیه وآله از میان همسران و خویشاوندان خود تنها امیرالمؤمنین، حضرت فاطمه، امام مجتبى و سیدالشهداء علیه السلام را برگزیده و احدى از بنوهاشم و خویشاوندان خود را در این امر با آنان شریک نساخته است، تا چه رسد به اصحاب خود و سایر مسلمانان! و چنان چه در میان مسلمانان احدى از نظر جایگاه و منزلت نظیر اهل بیت علیهم السلام بود، اختصاص این امر به ایشان وجهى نداشت. 

جهت سوم: یارى دین خدا توسط ایشان است. زمانى که رسول خدا با اهل بیت علیهم السلام براى مباهله خارج شدند، پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله به ایشان فرمود:

«اذا أنا دعوت فأمّنوا ؛ هر گاه من نفرین کردم، شما آمین بگویید.»

و هنگامى که نصرانیان رسول خدا و اهل بیت ایشان علیهم السلام را مشاهده کردند، اسقف آنان گفت:
«من چهره هایى را مى بینم که اگر از خداوند درخواست کنند کوهى از کوه هایش را از جا برکند، قطعاً آن را از جا برخواهند کند. پس مباهله نکنید که هلاک مى شوید و در روى زمین تا روز قیامت یک نصرانى هم باقى نمى ماند.»

این جریان به خوبى نقش اهل بیت را در ثبوت نبوت و راستى گفتار رسول خدا روشن مى کند. همچنین بیان گر آن است که اگر دشمنان دین خدا با ایشان وارد مباهله مى شدند، خداوند به واسطه اهل بیت علیهم السلام دشمنان دین خود را خوار و نابود مى کرد. پس ایشان سهم بزرگ و تأثیر فراوانى در یارى دین خدا و رسول گرامى اسلام داشته اند. بدیهى است کسى که چنین جایگاهى در مباهله داشته باشد، به یقین برتر و بافضیلت تر از کسانى است که از این جایگاه برخوردار نیستند.

بنابراین مباهله بر افضلیت امیرالمؤمنین علیه السلام پس از رسول خدا صلی الله علیه وآله دلالت دارد و به اتفاق همه مسلمانان شخصى که بافضیلت تر باشد، براى امامت متعین است.^[1]