پاسخ به شبهه ی علمای اهل سنت درباره ی آیه ی مباهله
علمای اهل سنت که متوجه دلالت روشن آیه بر افضلیت و امامت امیر مومنان علیه السلام بوده اند، هر یک به گونه ای کوشیده اند تا در استدلال به آن خدشه ایجاد کنند و این شبهه تراشی شان تا جایی پیش رفته که منجر به عدم قبول حدیث صحیح مسلم در به مباهله برده شدن امیر مومنان علیه السلام شده است و بعضی نیز چون از یک طرف نتوانسته اند روایات به مباهله برده شدن حضرت علی علیه السلام را انکار کنند و از سوی دیگر نتوانسته اند آن حضرت را مصداق ((انفسنا)) بدانند_ به خاطر دلالت روشنش بر افضلیت امیرالمومنین علیه السلام _ از این رو حضرت علی علیه السلام را از مصادیق ((ابنائنا؛ پسرانمان)) دانسته اند !! و شبهاتی از این قبیل که حتی ارزش نقل کردن نیز ندارند، چه برسد به پاسخگویی.
مهمترین شبهه ای که به نظر این حقیر رسید، شبهه ای بود که ابن تیمیه و دهلوی مطرح کرده اند و آن اینکه چون در آیات قرآن «نفس» به معنای قریب، هم نسب، هم دین و هم ملت آمده است؛ لذا در آیه ی مباهله نیز منظور همان است.
کوتاه جواب اینکه:
اولا: در بعضی آیات قرآن، نفس در مقابل اقرباء به کار رفته است؛
(( قُوا أَنْفُسَکمْ وَأَهْلیکمْ نارًا.))[1]
«خود و خویشانتان را از آتش نگاه دارید.»
((إِنَّ الْخاسِرینَ الَّذینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ وَأَهْلیهِمْ یوْمَ الْقِیامَةِ.))[2]
«زیانکاران کسانى هستند که خودشان و اهلشان زیان ببینند.»
لذا بدون داشتن دلیل و قرینه نمی توان ادعا نمود که منظور از نفس در آیه ی مباهله، خویشاوند است.
ثانیا: استعمال کلمه ی «نفس» در این آیه ی مباهله در معنای «قرابت» امری است بعید؛ چرا که در این آیه، کلمه ی ((أنفسنا)) در مقابل نزدیکان و اقرباء همچون ((نساءنا)) و ((أبناءنا)) قرار گرفته است و طبیعتا بایستی معنای حقیقی خود را داشته باشد و وقتی نمی توان آن را به «عین» ترجمه کرد، فقط معنای «مساوات» برای ما باقی خواهد ماند.
اما اگر نفس را به معنای هم کیش یا هم نسب بدانیم، در این صورت این سؤال پیش می آید که آیا ((ابنائنا)) و ((نسائنا)) هم کیش یا هم نسب نیستند ؟!
[[1]] تحریم: 6
[[2]] سوره زمر: آیه 15; سوره شورى: آیه 45
