حضرت رسول صلی الله علیه وآله پس از اینکه حدیث غدیر را فرمودند، دست به دعا برداشته و فرمودند:

«اللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالاهُ ، وَعَادِ مَنْ عَادَاهُ ، وَانْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ ، وَاخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ ؛ یعنی خداوندا ! دوست بدار هر کس را که دوستش بدارد و دشمن بدار هر کس را که دشمنش بدارد و یاری کن هر کس را که یاری اش کند و خوار کن هر کس را که بخواهد خوارش کند.»

«سعید بن وهب گوید: علی علیه السلام در رحبه فرمود: قسم می دهم به خدا هرکس را که در روز غدیر خم از رسول خدا صلی الله علیه وآله شنید که می فرمود: همانا ولی من خدا است و من ولی مومنین هستم و هرکس که من ولی او هستم ، پس این ولی اوست ؛ خداوندا ! دوست بدار هرکس را که دوستش بدارد و دشمن بدار هرکس را که دشمنش بدارد و یاری کن هرکس را که یاری اش کند.

سعید گفت: از کنارم شش نفر برخواستند و شهادت دادند و زید بن یثبع نیز همین مطلب را گفته است.»^[1] 

این روایت را نسائی نقل کرده و حوینی  سندش را صحیح^[2] و ابن کثیر نیز نیکو دانسته است.^[3]

^{{تصویر1 } {تصویر2}}

^{{تصویر1} {تصویر2} {تصویر3}}

همین روایت را ضیاء مقدسی در صحیحش آورده^[4] و محقق کتابش دکتر عبد الملک بن دهیش سندش را تصحیح کرده است.^[5]

^{{تصویر1} {تصویر2}}

نور الدین هیثمی می نویسد:

عمرو بن ذی مر ، سعید بن وهب و زید بن بثیع گفتند که ما شنیدیم که علی (علیه السلام ) می فرمود: سوگند می دهم کسی را که سخن رسول الله صلی الله علیه وآله را در روز غدیر خم آن هنگام که ایستاده بود شنید، بلافاصله سیزده مرد برخاسته و شهادت دادند که رسول خدا صلی الله علیه وآله فرمود: «آیا من از مومنین یه خودشان سزاوارتر نیستم؟» همه گفتند : آری ای رسول خدا . پس پیامبر صلی الله علیه وآله دست علی علیه السلام را گرفت و فرمود: «هر کس که من مولای اویم ، پس این مولای اوست ؛ بار خدایا ! دوست بدار هر کس را که او را دوست دارد و دشمن بدار هر کس که او را دشمن دارد و دوستدار کسی باش که او را دوست دارد و مبغوض بدار کسی را که او را مبغوض دارد و یاور کسی باش که یاری اش کند و خوار گردان کسی را که او را خوار گرداند.»

این حدیث را بزار نقل کرده که راویانش همه راویان صحیح بخاری هستند بجز فطر بن خلیفة که او هم ثقه است.»^[6]

^{{تصویر1} {تصویر2}}

این جمله، تنها با معنای «سرپرستی و امامت» سازگاری دارد، نه با معنای «محبّت و دوستی» ؛ زیرا معنا ندارد که پیامبر صلی الله علیه وآله دعا کند برای کسانی که حضرت علی علیه السلام دوست آنان است.

در واقع حضرت رسول صلی الله علیه وآله بعد از آن که حضرت امیر المومنین علیه السلام را به جانشینی خود برگزیدند، برای تثبیت این امر مهم و عملی شدن آن ، مردم را ترغیب کردند که آن حضرت را در اجرای این امر و اداره امور مملکت یاری نمایند که اگر چنین کنند ، خداوند آن‌ها را یاری خواهد کرد و از طرف دیگر به دشمنانشان فهماندند که اگر با حضرت علی علیه السلام مخالفت کنند و قصد دشمنی با او را داشته باشند ، در حقیقت با خداوند مخالفت کرده و با او دشمنی کرده‌اند.

 چنین دعائی جز با مقام امامت و خلافت سازگاری ندارد؛ زیرا اگر فقط دوستی و محبت حضرت امیر المؤمنین علیه السلام مطرح بود، معنا نداشت که این همه تأکید نمایند،  تا جایی که دوستی او را دوستی خدا و دشمنی با او را دشمنی با خدا اعلام نمایند و برای یاری کنندگان امیرالمومنین علیه السلام طلب نصرت الهی و برای مخالفینش نفرین کند.

جالب اینکه ابن تیمیه این قسمت از حدیث را دالّ بر عصمت دانسته و از این رو آن را دروغ پنداشته است.^[7]