امام حسن مجتبی علیه السلام  در هنگام مسمومیتشان که به شهادتشان منجر شد، به امام حسین علیه السلام وصیت نمودند که پیکر مرا کنار قبر پیامبر صلی الله علیه وآله دفن کنید، ولی اگر مشکلی پیش آمد، راضی به خونریزی نیستم و در آن صورت، پیکرم را به بقیع ببرید.

بعد از شهادت امام مجتبی علیه السلام هنگامی که پیکر مطهر آن حضرت را به کنار قبر پیامبر صلی الله علیه وآله بردند، مروان بن حکم (پسر عمو و داماد عثمان) متوجه شد و با توجه به دشمنی که با اهل بیت علیهم السلام  داشت و می دانست که دفن امام مجتبی علیه السلام در کنار پیامبر صلی الله علیه وآله باعث محبوبیت آن حضرت و زنده ماندن یاد و نام ایشان و نیز باعث کمرنگتر شدن محبوبیت ابوبکر و عمر به جهت مدفون بودن در کنار پیامبر صلی الله علیه وآله خواهد شد، عایشه را از این موضوع آگاه کرد تا اینکه او سوار بر قاطر به همراه بنی امیه آمد و از دفن امام مجتبی علیه السلام در کنار جدشان صلی الله علیه وآله جلوگیری کرد، به طوری که نزدیک بود بین بنی امیه و بنی هاشم، جنگی دربگیرد و لذا امام حسین علیه السلام  بنا به وصیت برادر، پیکر امام علیه السلام  را به سمت بقیع بردند و در آنجا دفن نمودند.

بلاذری با سند حسن (طبق حکم برنامه جوامع الکلم) از عروه بن زبیر روایت کرده است که گفت:

«هنگامی که امام حسن علیه السلام از دنیا رفت، خواستند که او را نزد قبر پیامبر صلی الله علیه وآله دفن کنند، اما مروان اجازه نداد و گفت: نه، عثمان در "حش کوکب" دفن شود و حسن در اینجا؟

بنی هاشم و بنی امیه برای یاری یکدیگر جمع شدند و اسلحه آوردند.

ابوهریره به مروان گفت: آیا تو از دفن حسن علیه السلام در اینجا جلوگیری می کنی، در حالی که از پیامبر صلی الله علیه وآله شنیدی که به او و برادرش حسین می گفت: «این دو سردار جوانان اهل بهشتند»؟ مروان گفت: رهایم کن، حدیث رسول خدا ضایع شده، اگر غیر از تو و ابو سعید خدری آن را حفظ نکرده باشند؛ تو در زمان فتح خیر اسلام آوردی.

 ابوهریره گفت: راست گفتی، در زمان فتح خیبر اسلام آوردم؛ اما همواره ملازم پیامبر صلی الله علیه وآله بودم و از او جدا نشدم، از او سؤال می کردم و به این کار عنایت داشتم، تا اینکه دانستم و شناختم که رسول خدا صلی الله علیه وآله چه کسی را دوست دارد و از چه کسی بدش می آید، که به او نزدیک است و چه کسی از او دور، چه کسی را گذاشت در مدینه بماند و چه کسی را تبعید کرد، چه کسی را دعا کرد و چه کسی را لعن.^[[1]]

هنگامی که عایشه اسلحه و مردان را دید و ترسید که شر بین آن ها بزرگتر شود و خونریزی شود، گفت: خانه، خانه من است، اجازه نمی دهم که کسی در آن دفن شود... لذا در بقیع در کنار مادرش دفن شد.»^[[2]]

ابو عمر ابن عبدالبر قرطبی نیز به صراحت می‌گوید:

«زمانی که حسن علیه السلام از دنیا رفت، خواستند او را در خانه رسول الله صلی الله علیه وآله دفن کنند، ولی عایشه از این امر جلوگیری کرده و بر قاطری سوار شد و مردم را جمع کرد. ابن عباس به او گفت: آیا می‌خواهی (به امروز) بگویند روز قاطر، آنچنان که در مورد روز جمل (شتر)گفتند؟ عایشه گفت: خداوند تو را رحمت کند، آن روز فراموش شده است. ابن عباس گفت: هیچ روزی فراموش نشدنی تر از آن روز نیست.»^[[3]]