سند اول:

ابن المبارک از شعبی از مسروق نقل کرده است که گفت:

« به عمر خبر رسید که مردى از بنى ثقیف زنى از قریش را در عدّه اش گرفته و به سوى آنها پس فرستاد و بین آنها جدایى انداخت و آنها را هم عقوبت کرد و گفت: هرگز با او ازدواج نکند و صداق را گرفت و در بیت المال قرار داد و این قضاوت در میان مردم شایع شد و به گوش على _{^{علیه السلام}} رسید؛ پس فرمود: خدا رحم کند پیشواى مسلمین را ! صداق چه کار دارد با بیت المال؟! آن مرد و زن نمی دانستند که نکاح در عدّه جایز نیست؛ پس براى پیشوا و رهبر سزاوار است که آن دو را برگرداند به سنّت.

بعضى گفتند: پس شما درباره آن زن چه میگوئید؟ فرمود: صداق و مهریّه مال آن زن است به سبب آنچه که آمیزش با او را حلال دانسته و بین آنها هم جدایی انداخت و شلّاقى هم بر آنها نیست و نباید آنها را زد و عقوبت نمود. باید عدّه اوّل را تکمیل کند و سپس دوّم و سپس او را خطبه نماید.

پس چون این قضاوت به گوش عمر رسید، گفت: اى مردم، نادانی ها را به سنّت برگردانید.»

این روایت را ابن عبد البر قرطبی نقل کرده^[[1]] و سندش در متابعات و شواهد، معتبر است.^[[2]]

سند دوم:

با سند دیگری از طریق داود بن ابی هند از شعبی از مسروق نقل شده است که گفت:

« به عمر رسانیدند که زنى در عدّه اش شوهر کرده است؛ پس به آن زن گفت: آیا دانستى که در عدّه شوهر کردى؟ گفت: نه، پس به شوهرش گفت: آیا تو فهمیدى که این زن در عدّه است؟ گفت: نه، پس عمر گفت: اگر میدانستید، من هر دو نفر شما را سنگسار میکردم؛ پس آنها را با تازیانه شلاق زد و مهریّه را گرفت و آن را صدقه در راه خدا قرار داد!! و گفت: اجازه نمیدهم مهریّه را و اجازه نمیدهم زناشوئى او را و به مرد گفت: هرگز بر تو حلال نیست.»^[[3]]

این روایت را ابن حزم آندلسی نقل کرده و تمام رجال سندش طبق برنامه جوامع الکلم ثقه هستند^[[4]]، بجز «أبو بکر بن أحمد بن خالد» که  همان «محمد بن أحمد بن الجباب» بوده و فرزند عالم معروف اهل سنت مالکی مذهب، ابو عمر بن عبد البر قرطبی می باشد؛ اما شرح حالش در کتب ذکر نشده است. نکته ی قابل توجه دیگر اینکه خود ابن عبد البر در کتابش همین روایت را با سندی دیگر از شعبی از مسروق نقل کرده است و لذا این دو سند، یکدیگر را تقویت می کنند.

سند سوم:

ابن حزم از طریق دیگری از مسروق نقل کرده که گفت:

«عمر مهریه زنی را که در عده اش شوهر کرده بود گرفت و در بیت المال قرار داد و گفت: نکاح و مهریّه اش حرام است.»^[[5]]

ابن حزم واسطه ی بین خود تا وکیع را گویا به دلیل مسلّم بودن صحت آن حذف کرده و سپس سلسله سند را ذکر کرده که از آنجا به بعدش صحیح است.^[[6]]

مرحوم علامه امینى می فرماید: براى چه خلیفه آن دو را شلاق زد و براى چه مهریّه را گرفت و به کدام آیه و یا به کدام روایت صحیح، صداق و مهریّه را در بیت المال قرار داد و آن را صدقه فى سبیل الله گردانید و براى چه و به چه سبب آن زن را بر آن مرد حرام ابدى نمود، من نمیدانم؛ ((فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّکْرِ إِنْ کُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ(( «= از اهل قرآن بپرسید اگر نمی دانید» و ای کاش خلیفه خودش را فراموش نمی کرد و به گفته خودش عمل میکرد که گفت: «نادانی ها را به سنت برگردانید.»