مورد اول:

«از ابن عباس روایت شده است که گوید: مردی پیش عمر آمد و از او می پرسید، پس شروع کرد به نگاه کردن به او و یکبار به سر او نگاه میکرد و یکبار به پایش که آیا چیزی از شدت حاجتمندی در او هست؟! پس از آن، عمر به او گفت: چه اندازه مال داری؟ گفت: چهل شتر. ابن عباس گوید: پس گفتم: راست گفت خدا و پیامبر او: ((اگر برای این آدم دو بیابان از طلا باشد، هر آینه بیابان سومی را میخواهد و درون پسر آدم را پر نمیکند مگر خاک و خدا توبه میکند بر کسی که توبه کند.)) پس عمر گفت: این چیست؟ گفتم: اینچنین ابی بن کعب برای من خواند. گفت: پس پیش او برویم. پس نزد ابی بن کعب آمد و گفت: این چه میگوید؟ ابی گفت: این چنین رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} فرمود؛ پس آیا آن را ثابت میدانی؟ پس ثابت بدارش.»^[[1]]

این روایت را احمد در مسندش نقل کرده و محققین کتابش؛ یعنی شعیب الارنؤوط^[[2]] و حمزه احمد الزین^[[3]] سندش را تصحیح کرده اند. همچنین ضیاء مقدسی در صحیحش آورده و محقق کتابش؛ یعنی دکتر عبد الملک بن دهیش سندش را تصحیح نموده است.^[[4]]

مورد دوم:

«از مسور بن مخرمه روایت شده است که گوید: عمر بن خطاب به عبد الرحمن بن عوف گفت: آیا در آنچه بر ما نازل شده، آیه ی ((جهاد کنید چنانچه در اول مرتبه جهاد کردید)) را نمی یابی؟ چرا که ما آن را نمی یابیم. عبد الرحمن گفت: آنچه از قرآن افتاده است را بیانداز. عمر گفت: آیا می ترسی که مردم به کفر بازگردند؟ گفت: آنچه خدا بخواهد.»

این روایت را  محمد بن عمرو بن البختری متوفای 339 هـ نقل کرده^[[5]] و سندش طبق برنامه جوامع الکلم، صحیح است.^[[6]]

مورد سوم:

بخاری در صحیحش از ابن عبّاس روایت می کند که گفت:

«با پایان یافتن مراسم حج (آخرین حج عمر در سال 23 هجری) وارد مدینه شدیم. روز جمعه فرا رسید ... عمر بر فراز منبر نشست و هنگامى که مؤذن ها اذان خود را تمام کردند، برخاست و حمد و ثناى نیکویى گفت، آنگاه این گونه ادامه داد:... خداوند محمّد _{^{صلی الله علیه وآله}} را به حقّ مبعوث کرد و کتاب را بر او نازل نمود و از جمله آیاتى که بر او فرود آمد، آیه رجم است. پس ما آن را خواندیم و فهمیدیم و حفظ کردیم. از این رو رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} حکم رجم را اجرا کرد، ما نیز پس از او حکم رجم را اجرا کردیم. اما من نگران هستم که اگر مدت زمانى بگذرد، شخصى پیدا شود و بگوید: «به خدا سوگند، ما آیه رجم را در کتاب خدا نمى یابیم» و به سبب رها کردن حکمى که خدا نازل نموده، گمراه شود، در حالى که حکم رجم در کتاب خدا ـ بر هر مرد و زنى که زناى محصنه انجام دهد و شاهدى بر این امر گواهى دهد، یا باردار باشد و یا خود اعتراف کند ـ حکم حقى است. همچنین ما در ضمن آنچه از کتاب خدا بود، چنین مى خواندیم: "از پدران خود روى برمگردانید که براى شما کفر است که از پدران خود روى برگردانید." »^[[7]]

همین ماجرا را ابو داود در سننش روایت کرده، با این اضافه که عمر گفت:

« به خدا قسم، اگر نبود که مردم بگویند عمر در کتاب خدا زیاد کرد، هر آینه آن را در قرآن مینوشتم.»^[[8]]

البته بخاری نیز با ارسال مسلّم از عمر نقل کرده است که گفت:

«اگر نبود که مردم بگویند عمر در کتاب خدا زیاد کرد، هر آینه آیه ی رجم را با دست خودم در قرآن مینوشتم.»^[[9]]