ابو عیسی ترمذی با سند صحیح از فریعه بنت مالک بن سنان (خواهر ابو سعید خدری) روایت کرده است که:

«به نزد پیـامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} شـدم و از ایشان پرسـیدم که آیا می توانم به نزد کسانم در بنی خـدره برگردم؛ زیرا شوهرم در جسـتجوی بندگان فراری اش بیرون شده و چون به حوالی قدوم رسـیده، آنان را یافته و آن ها او را کشته اند و شوهرم مرا در خانه ای که ملک وی باشد، جای نداده است. گوید: به پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} عرض کردم که به من اجازه بدهید تا به نزد کسانم بروم. پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} پاسخ داد: " آری" و من برگشـتم و در حجره یـا مسـجد بودم که ایشان مرا خواندند- یا فرمود تا مرا خواندنـد و سـپس فرمود: من به تو چه گفتم؟ من داسـتان خود را بـا شوهر خویش که قبلا یاد کرده بودم، دوباره گفتم و آن حضرت فرمود: در خانه ات بمان تا مـدت مقرر به سـر رسـد. فریعه گفت: پس من  چهار ماه و ده روز ایام عده را در آنجا گذراندم و چون روزگار عثمان شد، در پی من فرستاد و آن داستان را پرسید و من او را آگاه ساختم تا از آن پیروی کرد و بر اساس آن داوری نمود.»^[[1]]

این روایت را خود ترمذی حسن و صحیح دانسته و البانی نیز در تحقیقش تصحیح کرده است.^[[2]]

ابن قیّم جوزیه بعد از نقل این روایت می گوید:

«این حدیثی صحیح است که در حجاز و عراق شهرت دارد و مالک آن را در موطا خود نقل کرده و به آن استدلال نموده و آن را مبنای مذهب خود گردانیده است.»^[[3]]

مرحوم علامه امینی می فرماید: این داستان هم- ماننـد حدیث قبلی- اندک بودن دانش خلیفه را نشـان می دهد که حتی از آنچه که زن مزبـور می دانسـته، او آگـاهی نداشـته است و اینجـا نیز آنچه را که آنجا گفتیم بازگو می کنیم و باز دوباره نظر بگردان و به شگفت آی از خلیفه ای که نشانه های دین خویش را از زنان ملتش بگیرد با آن که خود بایـد در آن روز، یگانه مرجع ملت باشد در مورد همه آنچه که اسـلام پاک آورده و در قرآن و سـنت پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} است، و با آنکه جای خالی پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} به وسیله او باید پر شود و در احکام دشوار و مسائل مشکل باید به او اتکاء کنند- چه رسد به مساله ای این قدر سهل و ساده- و پس از این هـا از پسـر عمر به شـگفت آی که مردی با این اندازه بهره از دانش را داناترین صحابه در روزگار خویش می شـمارد. آری زنده باش و شگفتی های روزگار را بنگر.