نخست باید توجه کرد که ابوبکر، عمر و عثمان بر خلاف امیر المومنین _{^{علیه السلام}} که هرگز بتی را نپرستید، قبل از اسلام آوردنشان حدود سی سال به بت پرستی مشغول بودند و عمر بن خطاب حداقل 5 سال بعد از ظهور اسلام نیز به بت پرستی ادامه داد و مسلمانان را اذیت می کرد.

در مشرک بودن ابوبکر، عمر و عثمان قبل از اسلام آوردنشان همین بس که از حنیفان نبوده اند؛ چرا که اسامی حنفا (پیروان دین حنیف ابراهیمی) معروف بود و نیز جزء پیروان دین یهود و نصاری نیز نبوده اند؛ پس آنچه می ماند، مشرک بودن آنان است.

دلیل دیگر بر مشرک بودن آنان، تخصیص عبارت «کرم الله وجهه» برای امیر المومنین _{^{علیه السلام}} از جانب علمای اهل سنت است؛ به این دلیل که آن حضرت به طور قطع بر هیچ بتی سجده نکرد.^[[1]] و اگر دیگر صحابه؛ از جمله ابوبکر، عمر و عثمان نیز بت پرستی نکرده بودند، در این صورت چنین تخصیصی بیهوده می بود.

از دلایل دیگر بر مشرک بودن ابوبکر، عبد العزی یا عبد الکعبه بودن اسم یکی از فرزندانش است که بعد از ظهور اسلام، رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} اسمش را به عبد الرحمن تغییر داد.^[[2]]

ابن اسحاق نیز گزارش کرده است که:

«ابوبکر، رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} را ملاقات نمود و گفت: ای محمد _{^{صلی الله علیه وآله}}، آیا حقیقت دارد آنچه که قریش در مورد تو از ترک کردنت خدایانمان، سفیه دانستن عقل هایمان و تکفیر کردن پدرانمان می گویند؟ پس رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} فرمود: ای ابوبکر، من فرستاده ی خدا و پیامبرش هستم. مرا برانگیخته تا رسالتش را ابلاغ کنم. پس تو را به حق به الله دعوت می کنم. به الله سوگند که او بر حق است و ای ابوبکر تو را به الله دعوت می کنم که یگانه است و شریکی برای او نیست و غیر او عبادت نمی شود و در پی آوردن اهل اطاعت از او را در اطاعتش؛ سپس بر او قرآن خواند و ابوبکر اسلام آورد و به بت ها کافر شد و شرک ها را کنار گذاشت و به حقیقت اسلام اقرار کرد و در حالی که مومن و تصدیق کننده بود برگشت.»^[[3]]

اما در مشرک بودن عمر قبل از اسلام، هیچ شکی نیست و او حتی در جاهلیت، دخترش را زنده به گور نیز کرده است!

محمد امین شنقیطی می نویسد:

«این سخن از عمر نقل شده است که: دو خاطره از دوران جاهلیت دارم که یکی از آن ها مرا به گریه و دیگری به خنده می آورد. اما آن خاطره ای که مرا به گریه درمی آورد این است که: من رفتم تا دختر خودم را زنده به گور کنم؛ من برای او گودال می کندم؛ ولی او خاک ها را از ریشم می زدود، در حالی که نمی دانست من چه قصدی برای او دارم. وقتی این خاطره را به یاد می آورم، گریه می کنم.

اما دیگری: من خدایی از خرما می ساختم، شب ها آن را بالای سر خود می گذاشتم تا از من محافظت کند؛ وقتی صبح می شد و گرسنه می شدم، آن را می خوردم . وقتی این خاطره را به یاد می آورم، به خودم میخندم.»^[[4]]

اما قضیه ی زنده به گور کردن عمر دخترش را در جاهلیت، طبرانی با سند معتبر روایت کرده است.

«نعمان بن بشیر می گوید که از عمر بن خطاب درباره تفسیر آیه ((و در آن هنگام که از دختران زنده به گور شده سؤال شود)) (تکویر: 8) شنیدم که می گفت: قیس بن عاصم نزد رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} آمد و گفت: من در زمان جاهلیت هشت دختر خود را زنده به گور کردم، چه کار کنم؟ آن حضرت فرمود: برای هر کدام از آن ها یک بنده آزاد کن.

من (عمر) گفتم: من چوپان شتر بودم. آن حضرت فرمود: اگر خواستی برای هر کدام از آن ها یک شتر اهدا کن.»^[[5]]

هیثمی در باره سند این روایت می گوید:

«این روایت را بزار و طبرانی نقل کرده اند، تمام راویان بزار راویان صحیح هستند، غیر از حسین بن مهدی أیلی که او نیز ثقه است.»^[[6]]

فصل الخطاب اینکه حتی ابن تیمیه با همه ی عنادی که دارد، ادعای مرحوم علامه حلی رضوان الله علیه در کافر و مشرک بودن ابوبکر، عمر و عثمان قبل از اسلام را رد نمی کند!

 «رافضی (علامه حلی) گفته است: پنجم: آیه ی ((عهد من به ستمکاران نمی رسد)) (بقره: 124) خداوند خبر داده است که عهد امامت به ظالم نمی رسد و کافر هم ظالم است به خاطر این فرمایش خداوند در آیه ی ((و کافران همان ظالمان هستند)) (بقره: 254) و شکی نیست که آن سه نفر (ابوبکر، عمر و عثمان) کافر بودند و بت ها را می پرستیدند تا اینکه پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} ظهور کرد.»^[[7]]

و بلکه تلویحا می پذیرد؛ اما از روی عناد، حضرت علی _{^{علیه السلام}} را هم شریک جرم آنان می کند!

«قبل از اینکه پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} مبعوث شود، احدی از قریش مومن نبود ؛ نه مرد، نه کودک، نه زن، نه آن سه نفر و نه علی. و هرگاه گفته شود که از مردان، آن ها (ابوبکر ، عمر و عثمان) بت ها را می پرستیدند، پس کودکان نیز چنین بودند؛ مانند علی و غیر او.»^[[8]]

در مشرک نبودن حضرت علی _{^{علیه السلام}} قبل از اسلام، فقط کافی است بدانیم که آن حضرت در خانه ی حضرت رسول _{^{صلی الله علیه وآله}} و تحت سرپرستی آن حضرت و در دامان ایشان بزرگ می شد ... .

شاه ولی الله دهلوی می نویسد:

«و از آن جمله آنکه عنایت الهی جل وعلا در صغر سن شامل حال او گشت و آن حضرت _{^{صلی الله علیه وآله}} تکفل وی بر خود گرفتند و از این جهت اسلام او و نمازگزاردن او با جناب مقدس نبوی _{^{صلی الله علیه وآله}} پیش از اوان بلوغ بوده است و بسیاری از صحابه و تابعین به آن رفته اند که وی اول مسلمان است بعد خدیجه _{^{علیها السلام}}.» ^[9]