ابوبکر و عمر در محضر پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} با هم درگیر شده و با صداى بلند با هم برخورد بی ادبانه کردند و سپس آیه دوم سوره حجرات نازل شد که می فرماید:

((یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَرْفَعُوا أَصْوَاتَکمْ فَوْقَ صَوْتِ النَّبِی وَلَا تَجْهَرُوا لَهُ بِالْقَوْلِ کجَهْرِ بَعْضِکمْ لِبَعْضٍ أَن تَحْبَطَ أَعْمَالُکمْ وَأَنتُمْ لَا تَشْعُرُونَ.)) ^[[1]]

«اى کسانى که ایمان آورده اید! صداهایتان را بالاتر از صداى پیامبر نبرید و همان گونه که بعضى از شما نسبت به دیگرى بلند گفت وگو مى کنید، با پیامبر این گونه سخن مگویید! مبادا (به خاطر این صداى بلند که برخاسته از بى ادبى شما است،) اعمال شما نادانسته نابود شود.»

بخاری در صحیحش روایتی نقل کرده که ثابت می کند این آیه در حق ابوبکر و عمر نازل گشت:

«ابن ابی ملیکه گفت: دو مرد نیکوکار؛ یعنی ابوبکر و عمر نزدیک بود هلاک شوند؛ چرا که آن دو در حضور پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} با یکدیگر سر و صدا و نزاع کردند. گروهی از بنی تمیم بر حضرت رسول _{^{صلی الله علیه وآله}} وارد شده بودند. یکی از آنان اشاره به اقرع بن حابس از قوم بنی مجاشع کرد و آن دیگری، مرد دیگری را مد نظر قرار داد که نافع می‌گوید: نامش از یادم رفته است. ابوبکر به عمر گفت: تو غرضی جز مخالفت کردن با من نداشتی! عمر پاسخ داد: من چنین غرضی نداشتم؛ پس سر و صدایشان بالا گرفت و خداوند این آیه را نازل فرمود.»^[[2]]

لازم به ذکر است که اگرچه شأن نزول این آیه، بی ادبی ابوبکر و عمر در محضر پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} است، اما الزاماً مخاطب این آیه، مسببان نزولش نیستند و خداوند در این آیه خطاب به مومنین هشدار می دهد که از جریان ابوبکر و عمر عبرت بگیرند و اگر مانند آن ها در محضر پیامبر خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} صدایشان را بالا ببرند، اعمالشان نادانسته نابود می شود؛ به عبارت دیگر، مخاطب قرار دادن مومنین در چنین آیاتی، به معنای مبرا بودن ساحت مومنین از چنین اعمالی است و اینکه با ارتکاب اعمالی اینچنینی، از درجه ی ایمان ساقط می شوند.