روزی پیامبر اکرم _{^{صلی الله علیه وآله}} در جمع اصحاب به ابوبکر فرمود که «ذوالثدیه» (که بعدها رهبر خوارج شد) را بکشد؛ اما زمانی که سراغ او رفت، چون او در حال نماز بود، فرمان پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} را اطاعت نکرد و از کشتن او خودداری کرد. سپس به عمر دستور داد و او رفت؛ اما او نیز فرمان رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} را اطاعت نکرد؛ سپس امیرالمومنین _{^{علیه السلام}} رفت؛ اما آن مرد آنجا نبود.

این قضیه با اسناد معتبر در کتب اهل سنت گزارش شده است:

سند اول:

«از ابو سعید خدری روایت شده است که گفت: ابوبکر به نزد رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} آمد و گفت: ای رسول خدا، من گذارم به فلان جا و فلان جا افتاد، ناگهان مردی نیکو نما را دیدم که با فروتنی نماز می گزارد. رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} به او فرمود: به سویش برو و او را بکش.

ابو سعید خدری گفت: ابوبکر به نزد او رفت و چون او را در آن حالت دید، خوش نداشت او را بکشد و به نزد رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} بازگشت.

 پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} به عمر فرمود: تو به نزد او برو و وی را بکش. ابو سعید خدری گفت: عمر نیز رفت و چون او را در همان حالی دید که ابوبکر دیده بود ناخوش داشت که او را بکشد؛ پس بازگشت و گفت: ای رسول خدا، من دیدم که حالی سراسر فروتنی دارد، خوش نداشتم او را بکشم. پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} فرمود: ای علی تو برو و او را بکش. علی _{^{علیه السلام}} رفت و او را ندید و برگشت و فرمود: ای رسول خدا، من او را ندیدم.

پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} فرمود: این کس و یارانش قرآن را می خوانند با آنکه آوای آن از گرداگرد ایشان نمی گذرد؛ چنان از دین بیرون می شوند که تیر از چله کمان و سپس به آن بر نمی گردند مگر اینکه تیر در سوفار خود باز گردد؛ آنان را بکشید که بدترین آفریدگانند.»^[[1]]

این روایت را احمد در مسندش نقل کرده و حمزه احمد الزین^[[2]] و البانی^[[3]] سندش را حسن دانسته اند و ابن حجر عسقلانی سندش را نیکو دانسته^[[4]] و هیثمی نیز رجالش را ثقه دانسته است.^[[5]]

سند دوم:

«جابر گوید: مردی بر رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} گذشت که مردم در مورد او سخن گفتند و ستایشش کردند. پس رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} فرمود: چه کسی او را می کشد؟ ابوبکر گفت: من. پس رفت و دید که او برای خودش در زمین خطی کشیده و در آنجا ایستاده و نماز می خواند؛ پس هنگامی که او را در آن حال دید، بازگشت و او را نکشت. پس رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} [دیگر بار] فرمود: چه کسی او را می کشد؟ عمر گفت: من. پس رفت و او را در آنجا دید که ایستاده و نماز می خواند؛ پس بازگشت و او را نکشت. پس رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} [برای بار سوم] فرمود: چه کسی او را میکشد؟ علی _{^{علیه السلام}} فرمود: من. پس رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} فرمود: تو ؛ ولی نمی بینم که او را بیابی. پس علی _{^{علیه السلام}} رفت و دید که رفته است.»^[[6]]

     این روایت را ابو یعلی موصلی نقل کرده و حسین سلیم اسد^[[7]] و هیثمی^[[8]] رجال سندش را رجال صحیح و ابن حجر عسقلانی^[[9]] نیز ثقه دانسته اند.

سند سوم:

«از انس بن مالک روایت شده است که گفت: در روزگار رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} مردی بود که عبادت و تلاش او ما را خوش می آمد و این را برای رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} باز گفتیم و نام وی را هم بردیم، ولی وی را نشناخت؛ مشخصات وی را بیان کردیم، باز هم وی را نشناخت. در همین هنگام که گفتگو می کردیم، ناگهان سر و کله مرد پیدا شد. گفتیم همین است. فرمود: شما درباره مردی برای من خبر آورده اید که در روی او اثر و چشم زخمی از شیطان است. پس او روی آورد تا کنار ایشان ایستاد و سلام نگفت. رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} به او فرمود: تو را به خدا سوگند می دهم، آیا هنگامی که تو در کنار مجلس ما ایستادی، گفتی که در میان قوم کسی برتر از من یا بهتر از من نیست؟ گفت: به خدا، آری. سپس داخل شد و به نماز ایستاد.

رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} فرمود: چه کسی این مرد را می کشد؟ ابوبکر گفت: من. پس بر او داخل شد و دید نماز میخواند؛ پس با خود گفت: سبحان الله، آیا مردی نماز خوان را بکشم؟ با آنکه رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} از قتل نمازگزاران نهی کرده است. پس بیرون شد. رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} فرمود: چه کردی؟ گفت: خوش نداشتم مردی را که در حال نماز است بکشم؛ زیرا تو خود از قتل نمازگزاران منع کردی.

پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} دوباره پرسید، چه کسی آن مرد را می کشد؟ عمر گفت: من. پس داخل شد، دید او پیشانی بر زمین نهاده است. عمر با خود گفت: ابوبکر برتر از من بود؛ پس بیرون شد. پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} به او فرمود: چه کردی؟ گفت: دیدم پیشانی اش را در برابر خدا به خاک نهاده است؛ خوش نداشتم او را بکشم.

 پس رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} فرمود: کیست آن مرد را بکشد؟ علی _{^{علیه السلام}} فرمود: من. پس فرمود: اگر بتوانی او را بیابی. پس به جای وی درآمد و دید بیرون رفته است، پس به نزد رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} برگشت. حضرت به ایشان فرمود: چه کردی؟ فرمود: دیدم بیرون رفته بود. فرمود: اگر کشته می شد، دو نفر هم در میان امت من اختلاف نمی کردند، از اول ایشان تا آخر ایشان.

  موسی گوید: از محمد بن کعب شنیدم که می گفت: او همان کسی بود که علی _{^{علیه السلام}} او را [در جنگ نهروان] کشت؛ یعنی ذو الثدیه (رهبر خوارج).»^[[10]]

این روایت را نیز ابو یعلی موصلی نقل کرده و هیثمی بعد از نقل آن گفته است:

«در سند روایت ابو یعلی، موسی بن عبیده وجود دارد که متروک است و بزار همین روایت را به صورت مختصر نقل کرده که رجالش توثیق شده اند، با وجود اینکه در بعضی از آن ها ضعف وجود دارد.»^[[11]]

اما موسی بن عبیده را نیز تعدادی از بزرگان اهل سنت توثیق کرده اند.

 فصل الخطاب اینکه ألبانی بعد از نقل اقوال علما درباره ی او می گوید: «از این اقوال برای من روشن شد که موسی بن عبیده از کسانی است که به احادیثش استشهاد می شود.»^[[12]]