«از حذیفه بن اسید نقل شده است که گوید: ابوبکر و عمر را دیدم که از اهلشان قربانى نمیکردند از ترس آنکه مبادا مردم از آن ها پیروى کنند.»

این روایت را بیهقی نقل کرده^[[1]] و سندش حسن است.^[[2]]

همین روایت را الحسین بن یحیى الأعور (متوفای 334 هـ) با سند کوتاه تر نقل کرده که در آن راویِ حسن الحدیث در روایت بیهقی نیز وجود ندارد و بقیه ی راویانش همان راویان سند قبلی هستند که همگی ثقه اند و لذا سندش صحیح است.^[[3]]

متقی هندی نیز بعد از نقل این روایت، نقل کرده که ابن کثیر سندش را تصحیح نموده است.^[[4]]

و از شعبى نقل شده که ابوبکر و عمر در موسم حج حاضر شدند و قربانى نکردند.^[[5]]

شافعى نیز گوید: «به ما رسیده که ابوبکر و عمر در روز عید قربان، قربانى نمیکردند؛ به دلیل کراهت از اینکه خیال نشود که آن واجب است.»^[[6]]

مرحوم علامه امینی می فرماید: آیا این دو از حکمت بر چیزى مطلع شدند که رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} بر آن مطلع نشدند؟ پس قربانى کرد و به آن امر نمود و تحریص و تاکید بر آن فرمود و آن را سنت پیروى شده قرارداد و آیا بر آن حضرت پوشیده ماند چیزی که آن دو نفر آن را شناختند از گرفتن امت این را از آئین و روش واجبه؟ یا اینکه این دو بر امت اسلامى مهربان تر از آن حضرت _{^{صلی الله علیه وآله}} بودند که دوست داشتند امت گرانبار نشود به نفقه و پول قربانى ها ؟! یا اینکه آنها ترسیدند که این بدعت در دین شود به گمان و مظنه وجوب؟ لکن آن دلیل باطلی است؛ زیرا رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} هنگامی که قربانى کرد و امر فرمود، این دستور توأم بود با بیان عدم وجوب آن و صحابه هم این را از آن حضرت شناختند و بنابراین عمل ایشان بود و تابعین و پیروان هم از ایشان تلقى کردند و همینطور کشیده شده و جارى گردیده تا زمان حاضر ما، و اگر آنچه آن دو نفر خیال کرده بودند شایع بود، لازم بود ترک همه مستحبات. و آنگاه احتمال خیال وجوب بهتر بود که از فعل و قول پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} ناشى شود؛ چون که سنت اوست و دین آن است که آن حضرت آن را بیان نموده است، لکن آن احتمال داده نشده؛ براى آنکه آن را توأم نمود به بیان؛ پس چرا همانطور که آن حضرت عمل نمود، آن دو نفر نکردند؟ و حال آنکه دو خلیفه آن حضرت بودند.

و عجیب ترین عجیب ها اینکه خلیفه دوم در اینجا نقض کرده سنت ثابته شارع بزرگوار را از ترس اینکه مبادا امت احتمال وجوب دهند، در حالی که سنت قرار میدهد چیزهایى را که اصلى براى آن در دین نیست؛ مانند زکات اسب، نماز تراویح و بدعت هاى بسیار دیگر و او در تمام اینها نمی ترسد و غمگین نمی شود و توجهى نمی کند.