در سال نهم هجری، رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} ابوبکر را مأمور ابلاغ سوره ی برائت بر مشرکین کرد، اما همین که ابوبکر رفت، وحی آمد و به پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} دستور داد که یا باید خودت به حج بروی و سوره ی برائت را بر مشرکین بخوانی و یا باید مردی که از خودت است را برای این کار بفرستی. لذا ابوبکر آن را به امیرالمومنین _{^{علیه السلام}} داد و خودش گریان به نزد پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} بازگشت.

برای اثبات این قضیه، به ذکر دو سند معتبر اکتفا می کنیم:

سند اول:

ابو سعید بصری (متوفای 340 هـ) با سند معتبر از انس بن مالک روایت کرده است که گفت:

« رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} ابوبکر را برای خواندن سوره برائت به سوی اهل مکه فرستاد، سپس رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} به او فرمود: آن را برگردان! ابوبکر نیز برگرداند. ابوبکر گفت: چه اتفاقی برای من افتاده، آیا چیزی در باره من نازل شده است؟ فرمود: خیر، ولی به من دستور داده شده که آن را تبلیغ نکند مگر خودم یا مردی که از من است. پس آن را به علی بن أبی طالب _{^{علیه السلام}} داد.»^[[1]]

این روایت را ابن الاعرابی نقل کرده و برنامه ی جوامع الکلم حکم به حسن بودن سندش داده است.^[[2]]

سند دوم:

«عمرو بن میمون مى‏گوید: با عبد الله بن عباس نشسته بودم... گفت: اف و تف بر آنان، به مردى (یعنی حضرت علی _{^{علیه السلام}}) دشنام مى‏دهند و از او عیب‏جویى مى‏کنند که ده ویژگى براى اوست: ... رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} ابوبکر را برای خواندن سوره توبه فرستاد، سپس علی _{^{علیه السلام}} را به دنبال او فرستاد و سوره را از  او گرفت و رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} فرمود: برای خواندن آن غیر از کسی که از من است و من از او هستم، کس دیگری شایستگی ندارد.»

این روایت را احمد بن حنبل و نسائی نقل کرده اند و ابو اسحق حوینی^[[3]] و ابن حجر عسقلانی^[[4]] سندش را معتبر دانسته اند.

همین روایت را تعداد دیگری از علمای اهل سنت نقل کرده اند، ولی به جای ابوبکر، فلانی نوشته اند که سندش را حاکم و ذهبی^[[5]]، احمد شاکر^[[6]] و وصی الله بن محمد عباس^[[7]] معتبر دانسته اند.

و معنای این سخن، آن است که ابوبکر از رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} نیست؛ یعنی از پیروان رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} نیست، طبق تعبیری که قرآن دارد:

((فَلَمَّا فَصَلَ طَالُوتُ بِالْجُنُودِ قَالَ إِنَّ اللَّهَ مُبْتَلِیکمْ بِنَهَرٍ فَمَنْ شَرِبَ مِنْهُ فَلَیسَ مِنِّی وَمَنْ لَمْ یطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّی إِلَّا مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِیدِهِ...)) ^[[8]]

 «و هنگامی که طالوت (به فرماندهی لشکر بنی اسرائیل منصوب شد، و) سپاهیان را با خود بیرون برد، به آنها گفت: «خداوند، شما را به وسیله یک نهر آب، آزمایش می‌کند؛ آنها (که به هنگام تشنگی،) از آن بنوشند، از من نیستند؛ و آنها که جز یک پیمانه با دست خود، بیشتر از آن نخورند، از من هستند.»

((رَبِّ إِنَّهُنَّ أَضْلَلْنَ کثِیرًا مِنَ النَّاسِ فَمَنْ تَبِعَنِی فَإِنَّهُ مِنِّی وَمَنْ عَصَانِی فَإِنَّک غَفُورٌ رَحِیمٌ .)) ^[[9]]

« پروردگارا! آنها [= بتها] بسیاری از مردم را گمراه ساختند! هر کس از من پیروی کند، از من است؛ و هر کس نافرمانی من کند، تو بخشنده و مهربانی.»