بخاری در صحیحش از ابو وائل روایت کرده است که گفت:

« ما در صفین بودیم که سهل بن حنیف برخاست و گفت: ای مردم، خودتان را مورد ملامت قرار دهید؛ چرا که ما با رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} در روز حدیبیه بودیم و اگر جنگ را [مصلحت] می دیدیم می جنگیدیم. پس عمر بن خطاب [به عنوان معترض بر عملکرد پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} برای پیمان صلح] نزد ایشان آمد و گفت: ای رسول خدا، مگر ما بر حق نیستیم و مشرکین بر باطل؟! پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} فرمود: بله. عمر گفت: مگر نه این است که کشته های ما در بهشت و کشته های آنها در جهنم هستند؟! پیامبر اکرم _{^{صلی الله علیه وآله}} فرمود: بله. عمر گفت: پس چرا ما این ذلّت را پذیرفتیم؟ آیا می خواهید به مدینه برگردیم، در حالی که خداوند بین ما و بین آن ها حکم نکرده است؟ پس پیامبر اکرم _{^{صلی الله علیه وآله}} فرمود: ای پسر خطاب، من رسول خدا هستم و خداوند هیچ وقت مرا ضایع نمیکند (این، ذلت و خواری نیست).

پس عمر [از سخنان پیامبر اکرم _{^{صلی الله علیه وآله}} قانع نشد و با بی تابی] به سوی ابوبکر رفت و آنچه را که به پیامبر اکرم _{^{صلی الله علیه وآله}} گفته بود، به ابوبکر هم گفت. ابوبکر گفت: او پیامبر خداست و خداوند هرگز پیامبر خود را خوار و ضایع نمی کند. پس سوره فتح نازل شد و رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} آن را تا آخر بر عمر خواندند. پس عمر گفت: ای رسول خدا، آیا این است فتح؟ فرمود: آری.» ^[[1]]

حال آنکه سوره ی فتح در بازگشت از حدیبیه نازل شد^[[2]]  و حداقل تا آن موقع، عمر از دست رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} غضبناک بود!

بخاری در اینجا نیز طبق عادتش دست به سانسور زده و قسمت مهم این روایت را حذف کرده است؛ چرا که دیگران همین روایت را با اضافه ی عبارتی از عمر بن خطاب آورده اند که گفت:

«از زمانى که اسلام آورده‌ام، جز امروز [در نبوت رسول خدا] شک نکرده ام. سپس نزد پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} آمد و گفت: اى رسول خدا، مگر تو پیامبر خدا نیستى؟! پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} فرمود: بلى، هستم.»^[[3]]