محمد بن ادریس شافعی می نویسد:

«آل محمد کسانی هستند که خداوند بر آن ها صدقه را حرام کرد و به جایش خمس را قرار داد و خداوند عزوجل می فرمایند: ((بدانید هرگونه غنیمتی به دست آورید، خمس آن برای خدا است، و برای پیامبر، و برای ذی‌القربی ... .)) پس این آیه در معنای فرمایش پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} قرار می گیرد که فرمودند: صدقه برای محمد و آل محمد حلال نیست و دلیل بر آن، این است که امری پیدا نمی شود که لجاجت را قطع کند و اهل علم را ملزم کند و خدا داناتر است بجز این خبر از رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}}؛ پس هنگامی که خداوند بر پیامبرش واجب نمود که حق ذی القربی را بدهد (اشاره به آیه ی 26 سوره اسراء: وَآتِ ذَا الْقُرْبَىٰ حَقَّهُ) و به ایشان آموخت که خمسش برای خداست و برای رسولش و برای ذی القربی؛ پس سهم ذی القربی را به بنی هاشم و بنی المطلب داد که آن دلالت می کند بر اینکه کسانی که رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} خمس را به آن ها بخشید، همان آل محمد هستند که رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} به درود فرستادن بر آن ها همراه خودش امر فرموده است و همان کسانی اند که خداوند آنان را از میان خلقش بعد از پیامبرش _{^{صلی الله علیه وآله}} برگزید؛ چرا که خداوند می فرمایند: ((همانا خدا آدم و نوح و خاندان ابراهیم و خاندان عمران را بر مردم جهان برگزید.)) پس بدان که خداوند انبیا و آل آن ها را برگزید.»^[[1]]

ابو عبید قاسم بن سلام متوفای 224 هـ با سند صحیح^[[2]] از یزید بن هرمز لیثی روایت کرده است که:

«نجده به ابن عباس نامه نوشت و درباره ی سهم ذی القربی از او سؤال کرد. پس ابن عباس به او نوشت: آن برای ما است و عمر از ما خواست که با آن مجردهایمان ازدواج کنند و به نیازمندانمان کمک شود؛ اما ما از پذیرش آن خودداری کردیم مگر اینکه همه ی آن را به ما بدهد، ولی او نپذیرفت.

ابن هرمز گوید: من آن نامه ابن عباس را [به املای او] به نجده نوشتم.»^[[3]] 

احمد بن حنبل نیز با سند صحیح (طبق نظر ارنؤوط)^[[4]] از یزید بن هرمز روایت کرده است که:

«نجده حروری هنگامی که از فتنه ی ابن زبیر خارج شد، به سوی ابن عباس فرستاد تا از او درباره ی سهم ذی القربی بپرسد که به نظر او برای کیست؟ ابن عباس گفت: آن برای ما خویشاوندان رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} است و رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} در میان آن ها تقسیم کرد و عمر بر ما چیزی از آن را عرضه کرد که دیدیدم کمتر از حق ما است؛ لذا به او برگرداندیم و از پذیرش آن خودداری کردیم و آن چیزهایی که بر آنها عرضه کرد، این بود که ازدواج کننده هایشان را کمک کند و بدهی هایشان را بپردازد و اینکه به فقرایشان بدهد و ابا کرد از اینکه بر آن بیفزاید.»^[[5]]

مسلم نیز قضیه ی این نامه را در صحیحش آورده و جواب ابن عباس را چنین ذکر کرده است:

«تو از سهم ذی القربی سؤال کردی که خداوند ذکر کرده است که چه کسانی هستند و ما معتقدیم که همان نزدیکان رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} هستیم؛ اما قوم ما از دادن آن (سهم ذی القربی) به ما خودداری کردند.»^[[6]]

قاسم بن سلام از طریق عبد الله بن المبارک الحنظلی (ثقة) از ابن اسحاق (صدوق، سیره نویس مشهور اهل سنت) روایت می کند که گفت:

«از ابو جعفر محمد بن علی (امام باقر _{^{علیه السلام}}) پرسیدم: هنگامی که علی بن ابی طالب _{^{علیه السلام}} به خلافت رسید، نسبت به سهم خویشان پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} از خمس، چه تصمیمی گرفت؟ حضرت فرمود: آن را مانند ابوبکر و عمر جزء بیت المال قرار داد. عرض کردم: چرا؟ در حالی که شما می گویید سهم ذوی القربی برای خاندان پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} است. فرمود: خاندان ایشان چیزی نمی گویند مگر مطابق نظر ایشان. سپس عرض کردم: چه چیز مانع علی _{^{علیه السلام}} بود؟ فرمود: به خدا قسم، ایشان ناخوش می داشت که مردم بگویند مخالفت ابوبکر و عمر نموده است.»^[[7]]