احمد بن حنبل و حاکم نیشابوری از ابن عباس روایت کرده اند که گفت:

«هنگامی که عثمان بن مظعون از دنیا رفت، زنی گفت: بهشت بر تو گوارا باد ای عثمان بن مظعون. پس رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} خشمگینانه به او نگاه کرد و فرمود: از کجا می دانی؟ گفت: ای رسول خدا، او جنگاور و همنشین شما بود. پس رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} فرمود: به خدا قسم، من رسول خدا هستم ((ولی نمیدانم [در آخرت] با من چگونه عمل می شود)) پس مردم بر عثمان ترسیدند.  سپس هنگامی که زینب دختر رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} از دنیا رفت، فرمود: خداوند او را به سلف صالح، عثمان بن مظعون ملحق نمود. زنان با شنیدن این سخن پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} گریستند.

 عمر با تازیانه ای که در دستش بود، در حضور رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} اقدام به کتک زدن زنان نمود. پس حضرت رسول _{^{صلی الله علیه وآله}} تازیانه را از دست او گرفت و فرمود: آرام باش، تو را با این زن ها چه کار؟ بگذار گریه کنند. سپس به زن ها فرمود: گریه کنید، ولی از ناله های شیطانی (ناله هایی که با گناه و اعتراض به خداوند همراه است) بر حذر باشید.»^[[1]]

سند این روایت را احمد شاکر، محقق کتاب مسند احمد، تصحیح کرده است.^[[2]]

همچنین از ابو هریره نقل شده است که گفت:

«رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} برای تشیع جنازه ای خارج شدند و به همراه او عمر هم حاضر بود، در این حال صدای زنان به گوش رسید که گریه می کردند، عمر با شدت با آن ها برخورد نمود. رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} به عمر فرمود: آنها را رها کن که چشم اشک بار است و جان ها مصیبت زده و تازه از دست داده اند.»^[[3]]

این روایت را حاکم نقل و تصحیح کرده^[[4]] و ابن حبان نیز در صحیحش آورده است.^[[5]]

عمر بن خطاب با وجود مشاهده ی سنت نبوی در مشروعیت گریه و عزاداری بر میّت، بعد از وفات رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} نیز همواره از این کار منع می کرد و با عزاداران به شدت برخورد می کرد، که به ذکر یک نمونه اکتفا می کنیم.

ابن شبه نمیری با سند صحیح (طبق برنامه جوامع الکلم) ^[[6]] از سعید بن مسیب روایت کرده است که گفت:

«هنگامی که ابوبکر از دنیا رفت، عایشه به عزاداری و گریه پرداخت. عمر درِ خانه عایشه آمد و زنان را از گریه و عزاداری نهی کرد، ولی زن ها گوش نکردند. عمر به هشام بن ولید دستور داد تا وارد خانه شود و خواهر ابوبکر را بیرون بیاورد. عایشه هنگامی که سخن عمر را شنید، به هشام گفت: من بر خانه ام از تو سزاوارترم. عمر به هشام گفت: به تو اجازه می دهم که داخل خانه شوی. هشام داخل خانه شد و امّ فروه، خواهر ابوبکر، را بیرون آورد و نزد عمر برد. عمر تازیانه را به حرکت در آورد و ضرباتی چند بر پیکرش نواخت. زنان هنگامی که این خبر را شنیدند، متفرق شدند.»^[[7]]

ابن حجر عسقلانی نیز در شرح این روایت بریده شده ی صحیح بخاری: «وقد أخرج عمر أخت أبی بکر حین ناحت = عمر، خواهر ابوبکر را هنگامی که گریه و نوحه می کرد، از خانه بیرون آورد»، می نویسد:

«ابن سعد در طبقاتش با سند صحیح از سعید بن مسیب نقل می کند که گفت: هنگامی که ابوبکر از دنیا رفت، عایشه مجلس عزاداری برپا کرد. خبر به عمر رسید؛ پس او آنان را از گریه و عزاداری منع کرد، ولی زنها نپذیرفتند. عمر به هشام بن ولید گفت: برو داخل خانه و امّ فروه را بیرون بیاور! هنگامی که هشام وارد خانه شد، ضرباتی با تازیانه بر بدن امّ فروه نواخت که بقیه زن ها گریختند.

اسحاق بن راهویه به شکل دیگری این قصه را نقل کرده است و در آخرش می گوید: زنان را یکی پس از دیگری از خانه ابوبکر بیرون می آوردند و عمر آنان را با تازیانه می زد. سپس مؤلف کتاب، حدیث ابوهریره درباره تصمیم به آتش زدن خانه ها بر سر کسانی که در نماز حاضر نمی شوند را ذکر کرده است.»^[[8]]