احمد بن حنبل با سند صحیح^[[1]] از عمران بن عبد الله بن طلحه خزاعی روایت کرده است که گفت: «عمر بن خطاب گروهی را که در موقع میگساری و شرابخوری دستگیر شده بودند و در میان آنها مرد روزه داری بود، شلاق زد وآن روزه دار را هم با آنها شلاق زد!! گفتند: او روزه دار است. عمر گفت: چرا با آنها نشست؟!»^[[2]]

مرحوم علامه امینی می فرماید: آیا خلیفه دانسته بود علت و جهت نشستن آن مرد را با آنها در مجلس میگساری؟ و حال آن که او روزه دار بود و با آنها مشارکت در عمل نداشت؛ پس شاید ضرورت او را ناچار به نشستن در آن مجلس کرده بود و توان جدایی از آنها را از ترس آسیب و صدماتشان یا ضرر دیگری در آینده نداشت یا اینکه قصد نهی از منکر کردن آنها، روزه دار بیچاره را ملزم به مصاحبت با آنها و نرمی در اول کار کرده و هرگاه یکی از این احتمالات داده شود، حد ساقط خواهد بود؛ زیرا که گفته اند: «حدود به شبهه ها ساقط می شود.»^[[3]]

و بر فرض اینکه احتمال هیچ یک از اینها هم نباشد، پس به درستی که نهایت چیزی که اینجا باشد، این است که آن مرد را به جهت تأدیب، تعزیر کنند و قبلا دانستی حد تعزیر را و اینکه آن از ده ضربه تجاوز نمیکند؛^[[4]] پس چگونه یکسان قرار داد او را که شراب نخورده و روزه داشته با آنهایی که میگساری کردند در شلاق زدن؟