مالک بن انس با سند صحیح^[[1]] از عبد الله بن عمر روایت کرده است که: «عمر بن خطاب در عرفه برای مردم خطبه خواند و مناسک حج را به ایشان آموخت و از جمله مطالبی که گفت، این بود: هر گاه شما منی آمدید، پس کسی که رمی جمره کرد (سنگ زد) پس بر او حلال شود آنچه بر حاجی حرام بود مگر زن و عطر (بوی خوش)! هیچکس با زنها تماس نگیرد و استعمال طیب (بوی خوش) نکند تا اینکه طواف خانه نماید.»^[[2]]

حمیدی نیز با سند صحیح (طبق برنامه جوامع الکلم)^[[3]] از سالم بن عبدالله از عبد الله بن عمر روایت میکند که عمر گفت: «هر گاه سنگ ریزه زدید (رمی جمره) و قربانی کردید و سر تراشیدید، پس هر چیزی بر شما حلال شود مگر زن و بوی خوش. سالم گفت: و عایشه گوید: من رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} را پیش از اینکه طواف خانه کند برای محل شدنشان خوش بوی کردم.

سالم گوید: پس سنت رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} سزاوارتر است که پیروی شود.»^[[4]]

بخاری و مسلم در صحیحشان از محمّد بن منتشر روایت کرده اند که گوید: درباره این گفته ابن عمر: "من دوست ندارم در حالى که احرام هستم بوى خوش از من پخش شود" از عایشه سؤال کردم. عایشه در جواب گفت: من پیغمبر _{^{صلی الله علیه وآله}} را خوشبو نمودم، سپس پیغمبر _{^{صلی الله علیه وآله}} با زن‌ هایش تماس گرفت [و غسل کرد] و بعدش احرام بست.»^[[5]]

شاه ولی الله دهلوی متوفای 1176 هـ می گوید:

«فقها ترک کرده اند قول عمر - یعنی «بوی خوش» - را؛ چون حدیث عایشه و غیر آن نزد ایشان صحیح بود که پیامبر خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} خود را خوش بوی می ساخت پیش از آنکه طواف افاضه نماید.»^[[6]]

مرحوم علامه امینی می فرماید: افسوس بر امتی که به آنها کسی مناسک حج بیاموزد که نمی داند آنچه را که به سبب آن بر محرم حلال میشود آنچه که بر او حرام شده بود و آفرین بر خلیفه ای که فقها ترک کنند قول او را وقتی که آن را مخالف سنت نبویه ببینند و آن ثابت شده بود به حدیث عایشه و غیر او.