عبدالرزاق صنعانی با سند صحیح از عبدالله بن عمر روایت کرده است که گفت:

«برادرم عبد الرحمن بن عمر شراب خورد و همراه او ابو سروعه عقبة بن حارث هم شراب خورد و هر دو در خلافت عمر و در مصر بودند؛ پس مست شدند و هنگامی که صبح کردند، پیش عمرو بن عاص رفتند و او امیر مصر بود و گفتند: ما را پاکیزه کن؛ ما از شرابی که خورده ایم مست شدیم.

عبد الله گوید: برادرم به من گفت که مست شده است. پس گفتم: داخل خانه شو تا تو را پاکیزه کنم و متوجه نشدم که آن ها پیش عمرو رفتند و برادرم به من خبر داد که امیر را نسبت به آن مطلع کرده است.

پس عبد الله گوید: پیش چشم مردم سر نمی تراشند؛ داخل خانه شو تا سرت را بتراشم و آن ها در آن زمان همراه حد، سر را هم می تراشیدند. پس داخل خانه شد و برادرم را با دست خود سر تراشیدم.

سپس عمرو آن ها را شلاق زد و عمر آن را شنید و به عمرو نوشت که: عبد الرحمن را بر روی جهاز شتر به سوی من بفرست و عمرو آن را انجام داد و هنگامی که نزد عمر رسید، او را شلاق زد و به خاطر انتسابش به عمر، او را مجازات کرد. سپس او را فرستاد و یک ماه کامل ماند، سپس اجلش رسید و وفات کرد و عامه ی مردم عقیده داشتند که از شلاق عمر مُرد نه از شلاق عمرو.»^[[1]]   

ابن حجر عسقلانی در ترجمه ی عبد الرحمن بن عمر به این روایت اشاره کرده و تصحیحش کرده است.^[[2]]

همچنین حافظ جورقانی (متوفای 543 هـ) که ذهبی از او به عنوان «الامام الحافظ» یاد کرده،^[[3]] سند این روایت را تصحیح کرده است.^[[4]]

مرحوم علامه امینی می فرماید:کلام و اشکال بر این مسئله از چندین جهت واقع می شود؛ چون که حد، کفاره و پاک کننده است؛ پس با وجود آن، بر حد خورده بعدا گناهی باقی نمی ماند که دوباره بر او حد زده شود و این در سنت شریفه در روایات صحیح آمده است:

1. از خزیمه بن ثابت از پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} روایت شده است که فرمودند: «کسی که گناهی مرتکب شود و بر او حد آن جاری شود، آن کفاره اوست.»^[[5]]

2.  از عباده بن صامت از پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} روایت شده است که: «هرکس که مرتکب این گناهان (سرقت، زنا و ...) شد و عقوبت آن را در دنیا دید، آن عقوبت، کفاره گناهش است و هرکس مرتکب این گناهان شد و الله آن را پوشاند، جزای آن گناه با الله است که اگر خواهد عفو کند یا اگر خواهد عقوبت نماید.»^[[6]]

و عطف کن بر این، دستور دادن او به عمرو بن عاص به اینکه پسرش را بر شتر بی جهازی در یک عبائی بفرستد و بر او وارد شود و از زحمت مرکبش نتواند راه رود؛ پس به درستی که تمام اینها ایذاء و آزار است و حد آن را رد کرده و شرع آن را مباح ننموده است.

پس از آن، برای چه برای او مانعی نبود از تاخیر انداختن آنچه از حد جدید اجتهاد کرده بود به سبب بیماری و کسالت او و آن را عقب نینداخت تا خوب شود و حال آنکه آن، حکم بیمار حد خورده و یا مستوجب حد در سنت شریفه پیامبر اسلام _{^{صلی الله علیه وآله}} است که صبر کنند تا خوب شود، چنانکه مسلم در صحیحش روایت می کند که حضرت علی _{^{علیه السلام}} در یک سخنرانی فرمود: «کنیزی از پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} مرتکب زنا شد. به من دستور داد که به او شلاق بزنم، اما او در حالت بیماری نفاس بود. من ترسیدم اگر او را شلاق بزنم، مبادا او را بکشم. موضوع را به پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} گفتم. آن حضرت فرمود: آفرین که او را نزدی... و به نقلی فرمود: رهایش کن تا بهبود یابد.»^[[7]]