عثمان از بدعت عمر در تحریم متعه ی حج تبعیت کرده و او نیز حکم به تحریم آن داد.

عبدالله بن محمد الشهرانی در تحقیق کتاب المطالب العالیه، تألیف ابن حجر عسقلانی، می نویسد:

« نهی از متعه ی حج در ماه های حج از جانب عثمان، از چندین نفر ثابت شده است:

1. المقداد بن الأسود. 2. سعید بن المسیب. 3. مروان بن الحکم. 4. عبدالله بن الشقیق. 5. جری بن کلیب. 6. حریث بن مسلم.»^[[1]]

ما از باب «خَیرُ الکلامِ مَا دَلَّ وَ جَلَّ وَ قَلَّ وَ لَم یمِلَّ» به ذکر چند روایت معتبر و صریح اکتفا می کنیم.

یکم: روایت بخاری از مروان بن حکم

در صحیح بخاری از مروان بن حکم روایت شده است که می گوید:

«علی _{^{علیه السلام}} و عثمان را دیدم، در حالی که عثمان از متعه حج و از جمع کردن بین عمره و تمتع نهی می کرد. علی _{^{علیه السلام}} با مشاهده این صحنه به عنوان مخالفت با کار عثمان، برای هر دو حج تلبیه گفت و فرمود: لبیک به عمره و حجه و در ادامه فرمود: من سنت پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} را به خاطر حرف هیچ کس کنار نمی گذارم.»^[[2]]

دوم: روایت مسلم از عبدالله بن الشقیق

مسلم در صحیحش از عبدالله بن شقیق روایت کرده است که گفت:

«عثمان مردم را از متعه حج باز می داشت، در حالی که علی _{^{علیه السلام}} مردم را به انجام آن ترغیب می کرد. پس عثمان در این باره به علی _{^{علیه السلام}} سخنی گفت و سپس علی _{^{علیه السلام}} پاسخ داد: تو می دانی که در زمان پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}} متعه حج مجاز بود و انجام می دادیم. عثمان گفت: آری؛ آن موقع می ترسیدیم!»^[[3]]

سوم: روایت مسلم از سعید بن مسیب

مسلم در صحیحش از سعید بن مسیب روایت کرده است که گفت:

«على _{^{علیه السلام}} و عثمان در عسفان به همدیگر رسیدند که عثمان از متعه یا عمره جلوگیرى مى‌کرد؛ پس على _{^{علیه السلام}} به وى گفت: ای عثمان، تو جز این هدفى ندارى که از امر و فعلی که رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} انجامش داد، جلوگیرى کنى. عثمان گفت: ما را به حال خودمان واگذار. علی _{^{علیه السلام}} فرمود: نمى‌توانم تو را به حال خودت وابگذارم. [راوى گوید:] ولى چون على _{^{علیه السلام}} وضع را اینچنین دید، خودش به اعمال عمره و حج احرام بست.»^[[4]]

چهارم: روایت ابن راهویه با سند حسن از مالک بن ربیعه

حافظ ابن حجر از اسحاق بن راهویه (متوفای 238 هـ) و او با سندش از مالک بن ربیعه (صحابی) روایت کرده است که گفت:

«عثمان بن عفان از عمره در ماه های حج یا از تمتع در حج عمره نهی کرد و از منبر پایین آمد و چیزی برداشت و به سمت علی _{^{علیه السلام}} رفت! طلحه و زبیر برخاستند و آن چیز را از او گرفتند. پس عثمان به سمت علی _{^{علیه السلام}} رفت و نزدیک بود که انگشتانش را داخل چشمان علی _{^{علیه السلام}} کند و دائماً به او می گفت: تو گمراهِ گمراه کننده هستی! ولی علی _{^{علیه السلام}} در جوابش چیزی نمی گفت.»^[[5]]

جمال بن فرحات صاولی)^[[6]] ، وصی الله بن محمد عباس^[[7]]، حاکم و ذهبی مشابه سند این روایت را تصحیح کرده اند.^[[8]]

در این روایت مشخص است که ابتدا عثمان برای حمله کردن به امیرالمومنین _{^{علیه السلام}} ، چیزی را برداشت! حال آن  «چیز» چه بوده است، معلوم نیست؛ ولی از واکنش طلحه و زبیر که سریعا برخاستند و آن «چیز» را از عثمان گرفتند، مشخص می گردد که قطعاً «چیزی» خطرناک بوده است؛ همانند شمشیر و یا چوب !

ادامه روایت نشان می دهد که عثمان به صورت شدید به امیرالمومنین _{^{علیه السلام}} حمله کرده بود، تا جایی که میخواست با انگشتانش، چشمان آن حضرت را در بیاورد !

همچنین انتهای روایت بیان می دارد که عثمان در آن حال، دائماً فریاد میزده که: یا علی ! تو گمراه و گمراه کننده هستی !