خلیل بن احمد الفراهیدی (متوفای 170 هـ) که ذهبی از او با عناوینی چون: «الإِمَامُ، صَاحِبُ العَرَبِیَّةِ، وَمُنْشِئُ عِلْمِ العَرُوضِ، البَصْرِیُّ، أَحَدُ الأَعْلاَمِ. وَکَانَ رَأْساً فِی لِسَانِ العَرَبِ، دَیِّناً، وَرِعاً، قَانِعاً، مُتَوَاضِعاً، کَبِیْرَ الشَّأْنِ.» یاد کرده  (سیر أعلام النبلاء، ج 7 ص 429) در جواب سؤال یونس بن حبیب النحوی که از علت همبستگی و رفاقت صحابه با یکدیگر و تنهایی امام علی _{^{علیه السلام}}  پرسید، گفته است:

«به این دلیل که ایشان جلوترین آن ها از نظر اسلام، برترینشان از نظر شرف، بالا ترین آن ها از نظر علم، چیره ترینشان از نظر حلم و بردباری و بیشترین آن ها از نظر زهد بود و لذا به او حسد بردند و مردم به کسانی که مانند خودشان باشند، راغب ترند.»