صلاح الدین علائی (متوفای 761 هـ) که سیوطی از او به عنوان « الشَّیْخ الإِمَام الْعَلامَة الْحَافِظ الْفَقِیه ذُو الْفُنُون و الشَّافِعِی » یاد کرده (طبقات الحفاظ، ص 533 رقم 1160)، در کتابی که درباره ی حکم حدیث مرسل نگاشته، می نویسد:

«امر دوم: چنانچه حدیث مرسلی را مرسلی با سندی دیگر کمک کند، در این صورت تقویت می شود ... و با ضمیمه شدن بر یکدیگر، این گمان را تقویت می کنند که روایت اصل دارد... و این همانند حدیث ضعیف است که اگر با سند دیگری روایت شود، با مجموع دو طریقش به درجه ی "حسن" ارتقا پیدا می کند؛ چرا که در این صورت مشکل سوء حفظ راویان برطرف می شود و دو سند به تقویت یکدیگر کمک می کنند.»[1] 

جامع التحصیل فی أحکام المراسیل ، اسم المؤلف:  أبو سعید بن خلیل بن کیکلدی أبو سعید العلائی ، دار النشر : عالم الکتب - بیروت - 1407 - 1986 ، الطبعة : الثانیة ، تحقیق : حمدی عبدالمجید السلفی

طبقات الحفاظ ، اسم المؤلف:  عبد الرحمن بن أبی بکر السیوطی أبو الفضل ، دار النشر : دار الکتب العلمیة - بیروت - 1403، الطبعة : الأولى