دلیل سوم: امر خدا و رسول n به حب امیر المومنین g

از دیگر دلایلی که احبیت امیر مومنان g در نزد خدا و رسولش را ثابت می کند، احادیث امر خدا و رسول به دوست داشتن امیر مومنان g است.

روایت اول:

«بریده از رسول خدا n نقل می کند که فرمود: خداوند عزوجل مرا دستور دادند به دوست داشتن چهار نفر از اصحابم و مرا خبر داد که آن ها را دوست می دارد: علی از آنان است، ابو ذر، سلمان و مقداد کندی.»^[1]

این روایت را ابن ماجه^[2] و ترمذی در سننشان آورده اند و ترمذی آن را تحسین کرده^[3] و ابن حجر عسقلانی نیز سندش را حسن دانسته است.^[4]

احمد بن حنبل نیز در مسندش آورده و محققش حمزه احمد الزین سندش را تحسین کرده است.^[5]

و نیز حاکم در مستدرک آورده و آن را بر شرط مسلم تصحیح کرده است.^[6]

سیوطی نیز طبق نقل عبد الرؤوف مناوی، آن را صحیح دانسته است.^[7]

شوکانی هم رجال سندش را از ثقات شمرده است.^[8]

روایت دوم:

سند اول:

«مردی به جناب سلمان 6 گفت: دلیل اینکه اینقدر علی g را دوست داری چیست؟

گفت: از رسول خدا n شنیدم که می فرمود: هرکس علی g را دوست داشته باشد، مرا دوست داشته است و هرکس علی g را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است.»^[9]

این روایت را حاکم نقل و تصحیح کرده و ذهبی نیز با نظر او موافقت کرده است و برنامه ی جوامع الکلم نیز حکم به حسن بودن سندش داده است.^[10] سیوطی نیز سندش را حسن دانسته است.^[11]

سند دوم:

«هرکس علی g را دوست داشته باشد، مرا دوست داشته و هرکس مرا دوست داشته باشد، خدا را دوست داشته است و هرکس علی g را مبغوض بدارد، من را مبغوض داشته و هرکس من را مبغوض دارد، خدا را مبغوض داشته است.»^[12]

نور الدین هیثمی^[13] و ابن حجر هیتمی مکی^[14] این روایت را از طبرانی نقل کرده و سندش را حسن دانسته اند. سیوطی^[15] و ألبانی^[16] نیز سندش را صحیح دانسته اند.

روایت سوم:

ابن عباس از رسول خدا n نقل میکند که فرمود: «ای علی g! تو در دنیا و آخرت سید و سالار هستی؛ هرکس تو را دوست بدارد، مرا دوست داشته است و دوست تو دوست خداست، و دشمن تو دشمن من است، و دشمن من دشمن خداست. وای بر کسی که بعد از من، تو را مبغوض دارد.»^[17]

این روایت را احمد بن حنبل نقل کرده و محقق کتابش، وصی الله بن محمد عباس، همه ی رجال سندش را ثقه دانسته و برنامه ی جوامع الکلم نیز حکم به حسن بودن سندش داده است.^[18]

 هیثمی از طبرانی نقل کرده و رجالش را ثقه دانسته^[19] و حاکم نیز بر شرط شیخین آن را تصحیح کرده است.^[20]

ذهبی در تلخیص مستدرک می گوید:

«این حدیث اگرچه راویانش همگی ثقه هستند، ولی حدیث منکری است و بعید نیست که ساختگی باشد.»^[21]

وی در کتاب دیگرش تصریح می کند که رجال سند این روایت، همگی ثقه بوده و سندش همچون خورشید درخشان است (در مرتبه ی بالای صحت سندی قرار دارد)، اما با این حال، جعلی است؛ زیرا آن را برادر زاده معمر که رافضی بوده، پنهانی داخل کتاب معمر کرده است.^[22]

اما همین ذهبی در کتاب دیگرش، حکایت وارد کردن این حدیث توسط برادر زاده ی معمر را منقطع دانسته و آن را رد کرده است:

«می گویم: این حکایت منقطع است و معمر شیخی غافل نبود تا این حدیث به نام او ترویج شود، بلکه حافظی با بصیرت نسبت به حدیث زهری بود.»^[23]

و در کتاب دیگرش در شرح حال یکی از راویان این حدیث می گوید:

«ابو الأزهر، ثقه و نسبت به حدیث، با بصیرت بود؛ از عبد الرزاق حدیث منکری نقل کرده است که إن شاءالله از مسئولیتش مبرا باشد. و آن حدیث این است: مرا حدیث کرد معمر، از زهری ... .»^[24]

و در نهایت در کتاب دیگرش می گوید:

«حافظ احمد بن ازهر نیشابوری که نسائی و ابن ماجه از او روایت نقل کرده اند، یحیی بن معین او را در نقل کردن آن حدیث از عبد الرزاق مورد اتهام قرار داد و سپس از او معذرت خواهی کرد ... و در مورد او فقط به خاطر روایت کردن حدیثی در فضائل علی g از عبد الرزاق از معمر سخنانی گفته شده است که قلب بر بطلان آن شهادت می دهد!! و ابو حامد بن شرقی گفته است: سبب آن این است که معمر پسر خواهر رافضی داشت؛ پس او این حدیث را در کتاب هایش داخل کرده است و معمر شخصی با هیبت بوده است و کسی نمیتوانست به او مراجعه بکند و عبد الرزاق این حدیث را از کتاب او نقل کرده است !!

می گویم: عبد الرزاق به امور آگاهی داشت؛ پس جسارت نداشت که این حدیث را نقل بکند مگر به صورت راز به احمد بن ازهر و غیر او.

 محمد بن حمدون نیشابوری از محمد بن علی بن سفیان النجار از عبد الرزاق [همین حدیث را] روایت کرده است؛ پس ابو الازهر از مسئولیت [جعل] آن مبرا است و در سال 261 هـ وفات یافت.»^[25]

آری، اگر حدیث در فضیلت امیر المومنین g باشد، باید هر طور شده سندش را تضعیف کرد و آن را منکر و موضوع خواند و اگر این کارها جواب نداد، جای نگرانی نیست؛ زیرا قلب ذهبی بر بطلان چنین احادیثی شهادت خواهد داد.