از سعید بن مسیب نقل شده است که عمر بن خطاب گفت: 

«من دیه را نمی بینم مگر برای عصبه فامیل پدری؛ برای آنکه پرداخت از او می کنند، پس آیا کسی از شما از رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} در این باره چیزی شنیده است؟ ضحاک کلابی که عامل و فرماندار رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} بر اعراب بود، گفت: رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} برای من نوشت که زن اشیم ضبابی را از دیه شوهرش ارث بدهم. پس عمر بن خطاب این قول را گرفت.»^[[1]]

این روایت را احمد بن حنبل نقل کرده و شعیب الارنؤوط سندش را تصحیح کرده است.^[[2]]

همچنین این روایت را ترمذی نقل و تصحیح کرده و البانی نیز در تحقیقش تصحیح نموده است.^[[3]]

همچنین ضیاء مقدسی در صحیحش نقل کرده و محقق کتابش، دکتر عبد الملک بن دهیش، سندش را تصحیح کرده است.^[[4]]

مرحوم علامه امینی می فرماید:  خلیفه غافل بود از این دو مورد :

اول: سنت پیامبر _{^{صلی الله علیه وآله}}، و آن این است که رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} به حاکمش بر اعراب، ضحاک بن سفیان نوشته است که به زن اشیم ضبابی از دیه شوهرش ارث بدهد.

دوم: آیه کریمه از قرآن و آن قول خدای تعالی که می فرماید: ((فَدِیةٌ مُسَلَّمَةٌ إِلَىٰ أَهْلِهِ)) «=باید خونبهای او را به اهل او بپردازد.» (نساء: 92) و زوجه از اهل است به تصریح قول خدای تعالی: ((فَأَنْجَینَاهُ وَأَهْلَهُ إِلَّا امْرَأَتَهُ)) «=هر آینه البته تو را و اهلت را نجات می دهیم مگر زن تو را.» (اعراف: 83) و آیات دیگر.