امیرالمومنین علیه السلام  از دیدگاه مسعودی شافعی

علی بن الحسین المسعودی (متوفای 346 هـ) که تاج الدین سُبکی نام او را در زمره ی علمای شافعی آورده و از وی به عنوان «وکان أخباریا مفتیا علامة» یاد کرده (طبقات الشافعیة الکبرى  ج 3   ص 456 )، می نویسد:

«چیزهایی که اصحاب رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} به سبب آن استحقاق فضیلت و برتری بر دیگران می یافتند، همانا پیشگامی در ایمان، هجرت، یاری رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}}، نزدیکی خویشاوندی، قناعت، جانفشانی برای ایشان، علم به کتاب و تنزیل، جهاد در راه خدا، ورع، زهد، حکم و داوری، فقه و علم بود و در تمام این مزایا و افتخارات، علی _{^{علیه السلام}} حداکثر آن را دارا و نصیب فراوانی احراز نموده است و تا آنجا (در برتری، شرف و فضیلت) پیش رفته که به تنهایی و منحصرا به این سخن رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} هنگامی که میان اصحاب خود برادری ایجاد کرد مفتخر گشته که فرمود: «تو برادر من هستی» در صورتی که برای رسول خدا _{^{صلی الله علیه وآله}} کس حریف و همانند نبود.»