یکی از آیاتی که امامت امیرالمومنین علیه السلام را ثابت می کند، آیه ی 7 سوره ی رعد است که الله متعال می فرماید:
«إِنّما أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِکلّ قَوْمٍ هادٍ.»
«ای پیامبر ! تو فقط انذار دهنده هستی و برای هر قومی هدایت کننده ای است.»
مولوی حسن الزمان حیدر آبادی درباره ی این آیه می گوید:
«معنی آیه همانطور که آشکار است، این می باشد که برای هر قومی بعد از پیامبرشان، هدایتگری است و همانا علی مرتضی علیه السلام همان هدایتگر بعد از عصر محمدی صلی الله علیه وآله می باشد... و از ادله ای روشنی که این مطلب را تأیید می کند، حدیث «...اگر علی علیه السلام را سرپرست و خلیفه کنید و به آن گردن نهید، او را هادی مهدی می یابید که شما را به راه راست هدایت می کند.» و این حدیث صحیح، مانند نص صریح است در تقدیم مولا علی علیه السلام بر شیخین در هدایت به صراط مستقیم.»
شأن نزول این آیه در حق حضرت امیرالمومنین علیه السلام با طرق متعددی در کتب اهل سنت نقل شده که ما تنها اسانید معتبر آن را به انضمام یکی از اسانید حدیث مؤیدش که مولوی حسن الزمان به آن اشاره کرد، می آوریم.
سند اول: روایت مطلب بن زیاد از اسماعیل السدی از عبد خیر از حضرت علی علیه السلام که سندش را احمد شاکر، ألبانی و ضیاء مقدسی صحیح دانسته اند. اما شعیب الارنؤوط سندش را تضعیف نموده است؛ در حالی که در کتاب دیگرش رجال سند این روایت را موثق دانسته است!
سند دوم: روایت حاکم از حضرت علی علیه السلام با تصحیح سند که ألبانی و شعیب الارنؤوط به سند آن یک اشکال گرفته اند که منکر الحدیث بودن حسین الاشقر است؛ اما او نیز موثق است.
سند سوم: روایت طبری در تفسیرش از ابن عباس با تحسین سندش توسط ابن حجر عسقلانی.
سند چهارم: روایت ضیاء مقدسی در صحیحش از ابن عباس.