دلیل هشتم: امیر المومنین g همانند جان رسول خدا n

طبق آیه ی مباهله و چندین روایت، امیرالمومنین g همانند جان رسول خدا n بودند.

آیه ی مباهله

Pفَمَنْ حَاجَّک فِیهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءَک مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَأَبْنَاءَکمْ وَنِسَاءَنَا وَنِسَاءَکمْ وَأَنفُسَنَا وَأَنفُسَکمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَتَ اللَّـهِ عَلَى الْکاذِبِینَ.O

«= پس هر کس با تو درباره عیسی در مقام مجادله برآید بعد از آنکه به احوال او آگاهی یافتی، بگو: بیایید ما و شما فرزندان و زنان و کسانی را که به منزله خودمان هستند بخوانیم، سپس به مباهله برخیزیم (در حق یکدیگر نفرین کنیم) تا دروغگویان (و کافران) را به لعن و عذاب خدا گرفتار سازیم.» ^[1]

طبق این آیه، حضرت رسولn  امیرالمومنینg  را به عنوان مصداق «انفسنا» با خود به مباهله بردند.

مسلم در صحیحش چنین نقل می کند:

«هنگامی که این آیه نازل شد، رسول خدا n، علی، فاطمه، حسن و حسین D را دعوت کرد و فرمود: خداوندا، اینها اهل من هستند.»^[2] 

و حاکم نیشابوری نیز تصریح دارد که اخبار این واقعه، متواتر است.^[3]

این مطلب که امیرالمؤمنین g نفس رسول خدا n است، علاوه بر اینکه ظاهر آیه ی مباهله به وضوح بر آن دلالت دارد، خود پیامبر n نیز در روایاتی به آن تصریح فرموده اند؛ لذا وجهی برای استبعاد وجود ندارد.

روایت یکم:

زید بن یثیع از جناب ابوذر 6 نقل می کند که رسول خدا n فرمود: «باید بنو ولیعه (حاکمان سرزمین حضرموت در یمن) از این شیوه دست بردارند، در غیر این صورت مردی را به سوی آنان روانه می کنم که مانند خودم است؛ وی در میان آنان امر من را به اجرا در می آورد، جنگجویانشان را می کشد و فرزندانشان را به اسارت میگیرد.»  ابوذر 6 میگوید: شگفت زده از سخن حضرت بودم که عمر از پشت، پهلوی من را گرفت و گفت: مقصود پیامبر n کیست؟ گفتم: مقصودشان تو و رفیقت (ابو بکر) نیست. گفت: پس چه کسی است؟ گفتم: کسی که کفش را وصله میزند و علی g مشغول وصله زدن کفش بود.»[4]

این روایت را نسائی در خصائص نقل کرده و محقق کتاب، احمد میرین البلوشی سندش را تصحیح کرده است.^[5]

سند این روایت را مولوی حسن الزمان حیدر آبادی نیز صحیح دانسته است.^[6]

همچنین ابن ابی شیبه این روایت را به اختصار نقل کرده و محقق کتابش، دکتر سعد الشثری، سندش را حسن دانسته است.[7]

روایت دوم:

«عبد الله بن شداد گوید: گروهی از طایفه آل سرح (از یمن) پیش رسول خدا n آمدند. پس آن حضرت فرمود: یا نماز را می خوانید، زکات می پردازید، دستورات را گوش می دهید و اطاعت می کنید و یا کسی را به سوی شما می فرستم که همانند من است؛ با جنگاورانتان می جنگد و خانواده تان را اسیر می کند. خدایا ! یا خودم میروم یا کسی که مانند من است. سپس دست علی (g) را گرفت.»^[8]

این روایت را ابن ابی شیبه نقل کرده و محققش دکتر الشثری سندش را حسن دانسته است.^[9]

روایت سوم:

«جابر بن عبد الله گوید: ... رسول خدا n فرمود: بنی ولیعه یا از کارشان دست برمی دارند و یا مردی را به سوی آن ها می فرستم که در نزد من، همانند من است؛ جنگجویان شان را می کشد و زنان شان را اسیر می کند و او این مرد است؛ سپس دست به کتف علی بن أبی طالب g زد... .»

این روایت را طبرانی نقل کرده^[10] و حسین سلیم اسد سندش را حسن دانسته است.^[11]

روایت چهارم:

«عبد الرحمن بن عوف گوید: پس از آنکه رسول خدا n مکه را فتح کرد، از آنجا به طائف رفت و هشت یا نُه شبانه روز آنجا را محاصره کرد. پس از آنکه محاصره به پایان رسید و طائف را فتح کرد، خطاب به مردم فرمود: من شما را دوست دارم، و شما را به نیکی نسبت به اهل بیتم سفارش می کنم. وعده گاه ما فردای قیامت در کنار حوض کوثر است. به خدایی که جان من در دست اوست، نماز به پای دارید و زکات بپردازید، وگرنه مردی را بر شما بر می انگیزانم که از من است و یا همانند من است تا گردن جنگجویان شما را بزند و زن و فرزند شما را اسیر کند. مردم گمان می کردند آن مرد، ابو بکر یا عمر است (!!)، اما رسول خدا n دست علی (g) را گرفت و فرمود: این است آن مرد.»^[12]

این روایت را حاکم نقل و سندش را تصحیح کرده^[13] و نیز طبری نقل نموده و سندش را صحیح دانسته است.^[14]

روایت پنجم:

«مطلب بن عبدالله تابعی گوید: رسول خدا n به گروهی از ثقیف (مردم طائف) که آمده بودند فرمود: یا تسلیم شوید، یا مردی را می‌فرستم که از من است، یا فرمود که مثل من است؛ تا گردن شما را بزند، خانوادتان را اسیر کند و اموالتان را بگیرد. پس عمر گفت: به خدا هیچگاه امارت را آرزو نکردم مگر آن روز؛ من سینه‌ام را ستبر کرده بودم، به امید آن که بگوید او عمر است. راوی گوید: پس رسول خدا n به طرف علی g توجه کرد، دست او را گرفت و سپس فرمود: آن مرد این است، آن مرد این است.»^[15]

این روایت در زیادات کتاب فضائل الصحابه احمد آمده و محقق کتاب، دکتر وصی الله، تمام رجال سندش را ثقه دانسته است.^[16]

هر چند این روایت مرسل است اما تقویت کننده ی طرق دیگر است.

ختم کلام

از ادله ی گذشته، برتری امیرالمومنین g و احبیت آن حضرت در نزد خدا و رسول روشن شد. ختم کلام را اختصاص می دهیم به کلام امیرالمومنین g که فرمودند:

«چنان منزلتی در نزد رسول خدا n  داشتم که هیچ یک از خلائق، آن منزلت را نداشت.»[17]

این روایت را احمد نقل کرده و شاکر سندش را تصحیح نموده است.[18] ابن خزیمه نیز در صحیحش آورده.[19] همچنین ضیاء مقدسی در صحیح خود آورده و عبدالملک بن دهیش سندش را حسن دانسته است.[20]

قریب به مضمون این حدیث را نسائی به نقل از عبدالله بن نجی در خصائص امیرالمومنین g آورده و محققش احمد میرین البلوشی سندش را حسن دانسته است.^[21]