شعیب الارنؤوط در تحقیق مسند احمد، بعد از نقل طرق حدیث ثقلین، درباره ی معنای آن می نویسد:

سندی گوید: «إنی تارک فیکم؛ یعنی بعد از مرگ من. / الثقلین:ثقل با دو فتحه: هر چیز نفیس مصون. / حبل ممدود: ... یعنی بر شما باد به اینکه بعد از من از جهت علمی و عملی قرآن را مراعات و محافظت کنید./ وعترتی: مثل اینکه پیامبر (ص) آن ها را قائم مقام خودش قرار داد؛ پس همانطور که در حیاتش قرآن و پیامبر بود، همینطور بعد از ایشان، قرآن و اهل بیتش است؛ اما قائم مقامی آن ها در وجوب محبت و مراعات و نیکی به آنان است، نه در عمل به اقوال و نظرات آن ها (!!!)، بلکه مرجع در عمل: قرآن و سنت است، و خداوند متعال داناتر است.»

(شعیب الارنؤوط: ) می گوییم: «اینکه مراد از فرمایش پیامبر صلی الله علیه وآله: «وعترتی اهل بیتی» همان وجوب مراعات آن ها و محبت به آن ها و اجتناب از بدی کردن و اذیت کردنشان است، در حدیث زید بن ارقم در صحیح مسلم به آن تصریح شده است، آنجا که فرمود: «"وأهل بیتی، أذکرکم الله فی أهل بیتی، أذکرکم الله فی أهل بیتی، أذکرکم الله فی أهل بیتی"» و آنچه که از آن وجوب اقتدا به آن ها و اخذ اقوالشان و عمل به آن وارد شده؛ مانند فرمایش حضرت که:  "لن تضلوا بعدهما"، یا : "لن تضلوا إن اتبعتموهما"،سندهایش ضعیف است و صلاحیت احتجاج ندارد ... .!»[1]

از کلام شعیب الارنؤوط و حافظ سندی روشن می شود که چنانچه حدیث ثقلین با الفاظی مانند «لن تضلوا بعده» در مورد اهل بیت ثابت شود، ادعای شیعه در وجوب پیروی از اهل بیت علیهم السلام ثابت می شود.

در مورد حدیث ثقلین در صحیح مسلم از زید بن ارقم نیز باید توجه داشت که این متن، شاذ است و در خود آن نیز زید بن ارقم تصریح کرده که دچار فراموشی شده است:

«به خدا سوگند که عمرم زیاد و عهدم با رسول الله صلی الله علیه وآله کهن شده و بسیاری از آنچه از او شنیده بودم فراموش کرده ام. پس آنچه برای شما می گویم بپذیرید و آن چه را نمی گویم، مرا به گفتن آن مجبور نسازید»[2]

بنابراین، اینکه عده ای با اصل قرار دادن این حدیث، نقل های دیگر از حدیث ثقلین، به خصوص روایات صحیح السند دیگر از زید بن ارقم راجع به تمسک به اهل بیت علیهم السلام را نادیده می گیرند و مدعی می شوند که در حدیث ثقلین، تنها وصیت به اهل بیت آمده است نه تمسک به آن ها، بی انصافی و تلبیس است.

در ادامه طرق حدیث ثقلین با الفاظ «لن تضلوا» نسبت به پیروی از اهل بیت علیهم السلام را می آوریم.

طرق حدیث ثقلین با لفظ «لن تضلّوا»

حدیث ثقلین با الفاظی مانند:«ما إن أخذتم به لن تضلوا»، «مَا إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِ لَنْ تَضِلُّوا» و ... در کتب اهل سنت از 5 نفر از صحابه نقل شده است:

1. حضرت علی (ع) با 2 سند

2. زید بن ارقم با 8 سند، که یکی: از ابی الضحی از زید بن ارقم است و بقیه: از طریق حبیب بن ابی ثابت، سلمة بن کهیل و حکیم بن جبیر از طریق ابوطفیل از زید بن ارقم.

3. ابوسعید خدری

4. جابر بن عبدالله

5. زید بن ثابت

اول: حضرت علی علیه السلام

سند اول:

«از علی علیه السلام روایت شده است که فرمود: رسول خدا صلی الله علیه وآله در زیر درختى در محل «خم» قرار گرفته بود، طولى نکشید از زیر درخت بیرون آمده و دست مرا گرفت و خطاب به مردم فرمود: اى مردم! مگر نه این است که گواهى می‌دهید خداى تعالى پروردگار شماست؟ در پاسخ گفتند: آرى! فرمود: مگر نه این‌ است که گواهى می‌دهید خدا و رسول او از جان شما به شما سزاوارترند و خدا و رسول او مولاى شمایند؟ گفتند: آرى! فرمود: بنابراین، کسى که خدا و رسول او مولاى او هستند، به راستى این شخص (على علیه السلام) مولاى اوست. اینک، در میان شما دو اثر ارزنده و گرانبها مى‏گذارم که هرگاه به آن‌ها تمسک کنید، هرگز در منجلاب گمراهى گرفتار نخواهید شد: یکى کتاب خدا است که ریسمان استوار میان شما و خدا مى‏باشد که یک طرف آن در دست حق تعالى است و طرف دیگرش در اختیار شماست و دیگرى، اهل بیت من است.»

سند این روایت را حافظ بوصیری^[3] و حافظ ابن حجر عسقلانی^[4] صحیح و شعیب الارنؤوط^[5] و دکتر سعد الشثری[6] حسن دانسته اند.

سند دوم:

ابوبکر بزار با طریق دیگری نیز از حضرت علی علیه السلام حدیث ثقلین را با لفظ « إِنِّی مَقْبُوضٌ، وَإِنِّی قَدْ تَرَکْتُ فِیکُمُ الثَّقَلَیْنِ کِتَابَ اللَّهِ وَأَهْلَ بَیْتِی، وإِنَّکُمْ لَنْ تَضِلُّوا بَعْدَهُمَا» نقل کرده است[7] که سندش حداقل در متابعات معتبر است.[8]

دوم: زید بن ارقم

سند اول:

«حَدَّثَنَا یَحْیَى، قَالَ: حَدَّثَنَا جَرِیرٌ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عُبَیْدِ اللَّهِ، عَنْ أَبِی الضُّحَى، عَنْ زَیْدِ بْنِ أَرْقَمَ، قَالَ: قَالَ: النَّبِیُّ صلی الله علیه وسلم: " إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمْ مَا إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِ لَنْ تَضِلُّوا: کِتَابُ اللَّهِ عزوجل وَعِتْرَتِی أَهْلُ بَیْتِی، وَأَنَّهُمَا لَنْ یَتَفَرَّقَا حَتَّى یَرِدَا عَلَى الْحَوْضِ.»

این روایت را یعقوب بن سفیان الفسوی (متوفای 277 هـ) نقل کرده و برنامه ی جوامع الکلم سندش را تصحیح کرده است.[9]

ابی الضحی (مسلم بن صبیح الهمدانی) در سال 100 هـ و زید بن ارقم نیز در سال 68 هـ از دنیا رفته اند؛ لذا هم عصر بوده و ابی الضحی امکان نقل روایت از زید بن ارقم را داشته است. ضمن اینکه ابی الضحی بالاجماع ثقه است و متهم به تدلیس نیست.

سند دوم:

«حدثنا عبد الملک بن محمد بن عبد الله الرقاشی، حدثنا یحیى بن حماد، حدثنا أبو عوانة، عن الأعمش، عن حبیب بن أبی ثابت عن عامر بن واثلة أبی الطفیل: عن زید بن أرقم قال: کنا مع النبی صلى الله علیه وسلم فی حجة الوداع فلما کنا بغدیر خم أمر بدوحات فقمن ثم قام فقال: کَأَنِّی قَدْ دُعِیتُ فَأَجَبْتُ إِنَّ اللَّهَ مَوْلایَ وَأَنَا مَوْلَى کُلِّ مُؤْمِنٍ، وَأَنَا تَارِکٌ فِیکُمْ مَا إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِ لَمْ تَضِلُّوا، کِتَابَ اللَّهِ وَعِتْرَتِی أَهْلَ بَیْتِی وَإِنَّهُمَا لَنْ یَفْتَرِقَا حَتَّى یَرِدَا عَلَیَّ الْحَوْضَ، ثُمَّ أَخَذَ بِیَدِ عَلِیٍّ، فَقَالَ: مَنْ کُنْتُ وَلِیُّهُ فَهَذَا وَلِیُّهُ، اللَّهُمَّ وَالِ مَنْ وَالاهُ وَعَادِ مَنْ عَادَاهُ " قال: قلت لزید: أنت سمعت هذا من رسول الله صلی الله علیه وسلم قال: ما کان فی الدوحات أحد إلا وقد رأى بعینه وسمع بأذنه ذلک.»

این روایت را بلاذری نقل کرده و برنامه ی جوامع الکلم حکم به حسن بودن سندش داده است.[10]

سند سوم:

«حدثنا علی بن المنذر کوفی حدثنا محمد بن فضیل قال حدثنا الأعمش ...عن حبیب بن أبی ثابت عن زید بن أرقم رضی الله عنهما قالا قال رسول الله صلى الله علیه وسلم " إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمْ مَا إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِ لَنْ تَضِلُّوا بَعْدِی، أَحَدُهُمَا أَعْظَمُ مِنَ الْآخَرِ، کِتَابُ اللَّهِ حَبْلٌ مَمْدُودٌ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ، وَعِتْرَتِی أَهْلُ بَیْتِی، وَلَنْ یَتَفَرَّقَا حَتَّى یَرِدَا عَلَیَّ الْحَوْضَ، فَانْظُرُوا کَیْفَ تَخْلُفُونِی فِیهِمَا " قال هذا حدیث حسن غریب.»

این روایت را ترمذی در سننش نقل کرده و آن را حسن دانسته است.[11]

برنامه ی جوامع الکلم نیز حکم به حسن بودن این سند داده است:

«إسناده حسن رجاله ثقات عدا محمد بن الفضیل الضبی وهو صدوق عارف رمی بالتشیع.»

البته «محمد بن الفضیل الضبی» از نظر ابن جوزی، ابن حبان، عجلی، ذهبی، علی بن المدینی، ابن سعد، یحیی بن معین و یعقوب بن سفیان ثقه است؛ لذا سند این روایت، صحیح است نه حسن. 

این روایت انقطاع نیز ندارد؛ زیرا طبق سند قبلی، حبیب بن ابی ثابت حدیث ثقلین را از طریق ابوطفیل از زید بن ارقم نقل کرده است و حتی طبق روایتی که دارقطنی نقل کرده، راوی تصریح می کند که حدیث ثقلین را ابوطفیل در حضور حبیب بن ابی ثابت نقل کرد. (به نقل از زید بن ارقم)[12]

اما اینکه شعیب الارنؤوط با استناد به سخن علی بن مدینی (:لقی ابن عباس وسمع من عائشة، ولم یسمع من غیرهما من الصحابة) و نظر بخاری (:ولم یذکر البخاری فی "التاریخ الکبیر" 2/313 سماعه إلا من ابن عباس وابن عمر) حدیث حبیب از ابوطفیل را منقطع دانسته، باید گفت که بخاری نظر نداده و سماع حبیب از ابوطفیل را نفی نکرده است! نظر علی بن المدینی نیز اولا با سخن بخاری در تعارض است؛ ثانیا خلاف روایتی است که صراحت دارد حبیب بن ابی ثابت در مجلس حدیث ابوطفیل حاضر بود و ثالثا علمای اهل سنت در صحابه بودن ابوطفیل اختلاف کرده اند و ممکن است که علی بن المدینی و بخاری او را جزء صحابه ندانسته باشند! ضمن اینکه عبدالله بن عدی نیز به سماع حبیب از ابو طفیل تصریح کرده است.[13]

مدلس بودن (یا حداقل کثیر التدلیس والارسال بودن) حبیب بن ابی ثابت را نیز شعیب الارنؤوط در تحقیق کتاب تقریب التهذیب رد کرده است[14]؛ لذا اساسا عنعنه ی او نیز مشکلی در صحت سند ایجاد نمی کند.

سند چهارم: روایت سلمه بن کهیل از ابو طفیل از زید بن ارقم به نقل یحیی بن سلمه در بحث سماع حبیب بن ابی ثابت از ابوطفیل، گذشت. در ادامه سه سند دیگر نیز برای حدیث سلمه از ابوطفیل از زید می آوریم.

سند پنجم:

«حدثناه أبو بکر بن إسحاق ودعلج بن أحمد السجزی قالا أنبأ محمد بن أیوب ثنا الأزرق بن علی ثنا حسان بن إبراهیم الکرمانی ثنا محمد بن سلمة بن کهیل عن أبیه عن أبی الطفیل عن بن واثلة أنه سمع زید بن أرقم رضی الله عنه یقول نزل رسول الله صلى الله علیه وسلم بین مکة والمدینة عند شجرات خمس دوحات عظام فکنس الناس ما تحت الشجرات ثم راح رسول الله صلى الله علیه وسلم عشیة فصلى ثم قام خطیبا فحمد الله وأثنى علیه وذکر ووعظ فقال ما شاء الله أن یقول ثم قال إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمْ أَمْرَیْنِ لَنْ تَضِلُّوا إِنِ اتَّبَعْتُمُوهُمَا، وَهُمَا: کِتَابُ اللَّهِ، وَأَهْلُ بَیْتِی عِتْرَتِی قال أتعلمون إنی أولى بالمؤمنین من أنفسهم ثلاث مرات قالوا نعم فقال رسول الله صلى الله علیه وسلم من کنت مولاه فعلی مولاه.»

این روایت را حاکم در مستدرک نقل کرده و آن را تصحیح کرده است.[15]

سند ششم:

«حدثنا أبو بکر القاسم بن زکریا بن یحیى المقرئ قال حدثنا محمد بن حمید قال حدثنا هارون بن المغیرة عن عمرو بن أبی قیس عن شعیب بن خالد عن سلمة بن کهیل عن أبی الطفیل سمع زید بن أرقم سمع النبی صلى الله علیه وسلم یقول " أَیُّهَا النَّاسُ إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمْ أَمْرَیْنِ لَنْ تَضِلُّوا مَا اتَّبَعْتُمُوهُمَا، الْقُرْآنَ وَأَهْلَ بَیْتِی عِتْرَتِی "، ثُمَّ قَالَ: " هَلْ تَعْلَمُونَ أَنِّی أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَأَمْوَالِهِمْ؟ " ثَلاثَ مَرَّاتٍ، فَقَالَ النَّاسُ: نَعَمْ، فَقَالَ النَّبِیُّ صلی الله علیه وسلم: " مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِیُّ مَوْلاهُ ".»

این روایت را دارقطنی نقل کرده[16] و سندش معتبر است.[17]

سند هفتم:

«أخبرنا إسحاق بن إبراهیم بن طلحة بن إبراهیم بن غسان بقراءتی علیه فی جامع البصرة ، قال حدثنا أبو القاسم علی بن محمد بن عبید بن کثیر الکوفی العامری ، قال حدثنا إسحاق بن محمد بن مروان ، قال حدثنا أبی ، قال حدثنا عباس بن عبد الله ، قال حدثنا سلیمان بن قرة عن سلمة بن کهیل ، قال حدثنا أبو الطفیل أنه سمع زید بن أرقم یقول : نزل رسول الله صلى الله علیه وآله وسلم بین مکة والمدینة عند سمرات خمس دوحات عظام ، فقام تحتهن أناخ رسول الله صلى الله علیه وآله وسلم عشیته یصلی ، ثم قام خطیبا فحمد الله عز وجل وأثنى علیه ، وقال ما شاء الله أن یقول : ثم قال : ' أیها الناس إنی تارک فیکم أمرین لن تضلوا ما اتبعتوهما ، القرآن وأهل بیتی عترتی ، ثم قال تعلمون أنی أولى بالمؤمنین من أنفسهم ؟ قالوا بلى یا رسول الله ، فقال رسول الله صلى الله علیه وآله وسلم : ' من کنت مولاه فإن علیا مولاه ' .»[18]

سند هشتم: حکیم بن جبیر از ابو طفیل از زید بن ارقم

طبرانی از دو طریق از عبدالله بن بکیر از حکیم بن جبیر از ابو طفیل از زید بن ارقم، حدیث ثقلین را با لفظ «لن تضلوا» نقل کرده است.

طریق اول: محمد بن عبد الله الحضرمی: ثقة حافظ / جعفر بن حمید العبسی: ثقة

طریق دوم: محمد بن عثمان بن أبی شیبة: صدوق حسن الحدیث / النضر بن سعید الحارثی: مجهول الحال

عبدالله بن بکیر[19] و حکیم بن جبیر[20] نیز توثیق دارند و حداقل در متابعات، حدیثشان معتبر می شود.

«حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْحَضْرَمِیُّ، ثنا جَعْفَرُ بْنُ حُمَیْدٍ، حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ بُکَیْرٍ الْغَنَوِیُّ، عَنْ حَکِیمِ بْنِ جُبَیْرٍ، عَنْ أَبِی الطُّفَیْلِ، عَنْ زَیْدِ بْنِ أَرْقَمَ رَضِیَ اللَّهُ تَعَالَى عَنْهُ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه وسلم: " إِنِّی لَکُمْ فَرَطٌ، وَإِنَّکُمْ وَارِدُونَ عَلَیَّ الْحَوْضَ، عَرْضُهُ مَا بَیْنَ صَنْعَاءَ إِلَى بُصْرَى، فِیهِ عَدَدُ الْکَوَاکِبِ مِنْ قِدْحَانِ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ، فَانْظُرُوا کَیْفَ تَخْلُفُونِی فِی الثَّقَلَیْنِ؟ " فَقَامَ رَجُلٌ، فَقَالَ: یَا رَسُولَ اللَّهِ، وَمَا الثَّقَلانِ ؟ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه وسلم: " الأَکْبَرُ کِتَابُ اللَّهِ، سَبَبٌ طَرَفُهُ بِیَدِ اللَّهِ، وَطَرَفُهُ بِأَیْدِیکُمْ، فَتَمَسَّکُوا بِهِ لَنْ تَزَالُوا، وَلَنْ تَضِلُّوا، وَالأَصْغَرُ عِتْرَتِی، وَإِنَّهُمَا لَنْ یَفْتَرِقَا حَتَّى یَرِدَا عَلَیَّ الْحَوْضَ، وَسَأَلْتُ لَهُمَا ذَاکَ رَبِّی، فَلا تَقْدُمُوهُمَا فَتَهْلِکُوا، وَلا تُعَلِّمُوهُمَا، فَإِنَّهُمَا أَعْلَمُ مِنْکُمْ "»[21]

«حدثنا محمد بن عبد اللَّهِ الْحَضْرَمِیُّ ثنا جَعْفَرُ بن حُمَیْدٍ ح حدثنا محمد بن عُثْمَانَ بن أبی شَیْبَةَ حدثنا النَّضْرُ بن سَعِیدٍ أبو صُهَیْبٍ قَالا ثنا عبد اللَّهِ بن بُکَیْرٍ عن حَکِیمِ بن جُبَیْرٍ عن أبی الطُّفَیْلِ عن زَیْدِ بن أَرْقَمَ قال نَزَلَ النبی صلى اللَّهُ علیه وسلم یوم الْجُحْفَةِ ثُمَّ أَقْبَلَ على الناس فَحَمِدَ اللَّهَ وَأَثْنَى علیه ثُمَّ قال إنی لا أَجِدَ لِنَبِیٍّ إِلا نِصْفُ عَمْرِ الذی قَبْلَهُ وَإِنِّی أُوشَکُ أَنْ أُدْعَى فَأُجِیبُ فما أَنْتُمْ قَائِلُونَ قالوا نَصَحْتَ قال أَلَیْسَ تَشْهَدُونَ أَنَّ لَا إِلَهَ إِلا اللَّهُ وَأَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ وَأَنَّ الْجَنَّةَ حَقٌّ وَالنَّارُ حَقُّ وَأَنَّ الْبَعْثَ بَعْدَ الْمَوْتِ حَقٌّ قالوا نَشْهَدُ قال فَرَفَعَ یَدَیْهِ فَوَضَعَهُمَا على صَدْرِهِ ثُمَّ قال وأنا أَشْهَدُ مَعَکُمُ ثُمَّ قال أَلا تَسْمَعُونَ قالوا نعم قال فَإِنِّی فَرْطُکُمْ على الْحَوْضِ وَأَنْتُمْ وَارِدُونَ عَلَیَّ الْحَوْضَ وَإِنَّ عُرْضَهُ أَبْعَدُ ما بین صَنْعَاءَ وَبُصْرَى فیه أَقْدَاحٌ عَدَدَ النُّجُومِ من فِضَّةٍ فَانْظُرُوا کَیْفَ تُخْلِفُونِی فی الثَّقَلَیْنِ فَنَادَى مُنَادٍ وما الثَّقَلانِ یا رَسُولَ اللَّهِ قال کِتَابُ اللَّهِ طَرَفٌ بِیَدِ اللَّهِ عز وجل وَطَرَفٌ بِأَیْدِیکُمْ فَاسْتَمْسِکُوا بِهِ لا تَضِلُّوا وَالآخَرَ عِتْرَتِی وَإِنَّ اللَّطِیفَ الْخَبِیرَ نَبَّأَنِی أَنَّهُمَا لَنْ یَتَفَرَّقَا حتى یَرِدَا عَلَیَّ الْحَوْضَ وَسَأَلْتُ ذلک لَهُمَا رَبِّی فَلا تَقْدُمُوهُمَا فَتَهْلَکُوا وَلا تَقْصُرُوا عنهما فَتَهْلَکُوا وَلا تُعَلِّمُوهُمْ فَإِنَّهُمْ أَعْلَمُ مِنْکُمْ ثُمَّ أَخَذَ بِیَدِ عَلِیٍّ رضی اللَّهُ عنه فقال من کنت أَوْلَى بِهِ من نَفْسِی فَعَلِیٌّ وَلِیُّهُ اللَّهُمَّ وَالِ من وَالاهُ وَعَادِ من عَادَاهُ.»[22]

سوم: ابو سعید خدری

«ابو سعید خدری از رسول خدا صلی الله علیه وآله نقل کرده است که فرمود: همانا من در میان شما چیزی می گذارم که اگر از آن اخذ کنید، هرگز بعد از من گمراه نمی شوید؛ دو شیء گرانبها که یکی بزرگتر از دیگری است و آن کتاب خدای بلند مرتبه و ریسمان متصل به آسمان تا زمین است و دیگری عترتم اهل بیتم. بدانید که این دو از یکدیگر جدا نمی شوند تا در حوض بر من وارد شوند.»^[23]

البانی این سند را به خاطر داشتن شواهد، حسن دانسته است.^[24]

چهارم: جابر بن عبدالله

«امام صادق علیه السلام از امام باقر علیه السلام و ایشان از جابر بن عبد الله نقل کرده است که گفت: رسول خدا صلی الله علیه وآله را در حجه الوداع در روز عرفه دیدم که بر ناقه قصوای خود سوار بود و خطبه می خواند. شنیدم که می فرمود: ای مردم، همانا من چیزی را بین شما بر جای می گذارم که اگر آن را بگیرید، هرگز گمراه نخواهید شد و آن: کتاب خدا و عترتم اهل بیتم است.

ترمذی گوید: این حدیث، از ابوذر، ابو سعید خدری، زید بن ارقم و حذیفه بن اسید نیز نقل شده است و این، حدیثی حسن و غریب است.»^[25]

برنامه جوامع الکلم در متابعات و شواهد، حکم به حسن بودن این سند داده است:

«إسناده حسن فی المتابعات والشواهد رجاله ثقات وصدوقیین عدا زید بن الحسن القرشی وهو مقبول.»

 ألبانی نیز گویا این روایت را در متابعات معتبر دانسته و لذا حکم به صحتش داده است.^[26]

پنجم: زید بن ثابت

«رَوَاهُ عَبْدُ بْنُ حُمَیْدٍ: ثَنَا یَحْیَى بْنُ عَبْدِ الْحَمِیدِ، ثَنَا شَرِیکٌ، عَنِ الرُّکَیْنِ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ حَسَّانٍ، عَنْ زَیْدِ بْنِ ثَابِتٍ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه وسلم: " إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمْ مَا إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِ لَنْ تَضِلُّوا: کِتَابُ اللَّهِ عزوجل وَعِتْرَتِی، وَإِنَّهُمَا لَنْ یَفْتَرِقَا حَتَّى یَرِدَا الْحَوْضَ "»

حافظ بوصیری بعد از نقل این روایت می گوید: «هَذَا إِسْنَادٌ رُوَاتُهُ ثِقَاتٌ»[27]

ختم کلام اینکه، محمد ناصرالدین ألبانی وهابی نیز با همه ی دشمنی اش با شیعه، حدیث ثقلین را با لفظ لن تضلوا پذیرفته و در کتاب صحیحش آورد است:

" یا أیها الناس! إنی قد ترکت فیکم ما إن أخذتم به لن تضلوا، کتاب الله وعترتی أهل بیتی ".

الکتاب: سلسلة الأحادیث الصحیحة وشیء من فقهها وفوائدها، ج 4 ص 355 ح 1761 المؤلف: أبو عبد الرحمن محمد ناصر الدین، بن الحاج نوح بن نجاتی بن آدم، الأشقودری الألبانی (المتوفى: 1420هـ) الناشر: مکتبة المعارف للنشر والتوزیع، الریاض الطبعة: الأولى، (لمکتبة المعارف) عدد الأجزاء: 6 عام النشر:جـ 1 - 4: 1415 هـ - 1995 م

ناگفته نماند که قبلا حدیث ثقلین را کلمه به کلمه بر اساس کتب اهل سنت معنا کرده ایم:

http://vesayat.blog.ir/post/109